Introduction
Joseph and Faye are two inseparable friends. Joseph points the way, and Pepi follows. But what happens when Faye suggests new ways?
Once upon a time, there was a raccoon named Joseph. Joseph was very focused and strong-willed. These traits shaped his strength but also his weakness. When he put something in his mind, he always succeeded, even if it took years. He saw no obstacles. Only, his goal. His friends wanted to protect him from possible future frustration. So they told him that his attempts are not worth the risk. Joseph did not listen to negative talk, and this was very important. But what did he mean with the word goals? To learn how to swim or to lift a giant rock. To climb up the highest cliff, to run fast and far. He was in danger many times, but he overcame the obstacles (either alone or with some help). And there were always a few animals by his side. They would stay as friends or as teachers.
His best friend was Faye, the raccoon who was always by his side. Faye would encourage him even when everything else was falling apart. She had helped him save himself when he was almost swept away by the river in his attempt to learn how to swim. (And in many other cases). Joseph recognized her contribution and her love. He felt lucky she believed in him. And, each mission became more fun with her company.
Faye also had many dreams. She liked to listen to the birds’ chirping, the rustling of the leaves, the water flowing in the river. Faye dreamed that one day would be able to create her musical sounds. She also enjoyed the beauty of the forest. So, she wanted to put colors and decorate small corners in her nest.
Faye’s artistic love started with her grandmother. Her grandmother lived close to a residential area and had told her countless stories from the human world. Later, her grandmother would give her books and magazines as a gift. She had found them from forest visitors who left them there. Thus, through these stimuli, Faye imagined her world in the forest as a marriage of nature with art. She looked at photos with landscapes, paintings, clothes, and food, enchanted. Her girlfriends were also very impressed. They did not understand a lot, but they showed admiration. When Faye started an art project,
they wanted to participate in her work and help her in every way. Her work was a journey for all of them.
But, this story has a dark spot. When Faye was with Joseph, she stayed tuned with him. She wanted to support him and grow next to him. Unfortunately, this was not mutual. Whenever Faye shared her dreams with Joseph, he did not seem to care. Sometimes she had asked him to participate in her art projects, but he had got angry. And he replied that he did not have time or was not keen. Faye was very sad about it. The worst part is, Faye began to doubt her interests. She would turn to them less and less and without enthusiasm. Her girlfriends, who loved her work, asked her to prepare something new. But she kept finding excuses to avoid gatherings.
To Joseph’s defense, he was not a mean racon. He wanted to focus on his strengths. And Joseph did not understand a lot about art. So he was afraid that he would disappoint Faye and himself if they did art together. He wanted to look invulnerable in Faye’s eyes.
One day, something incredible happened. Twenty people came in vans. They would go camping, staying for several days in this forest. They wanted to spend quality time together.
At first, all the animals panicked and hid in their nests. Some others abandoned their nests. But later on, they realized that these people were not a threat. (The brave animals who stayed close got it first). So they began to emerge and approached closer and closer.
(People seemed to be very busy. They did sports and made art. Plus, they cooked and ate together. They were noisy, too- laughing, fighting. But, they loved each other each second, and that was magical).
Faye liked them from the very first moment. She saw the world she had been dreaming of unfolding in front of her. She was so happy! All-day Faye did nothing but observe them and learn from them. Their music, their art seemed perfect to her.
Joseph had a similar reaction. He watched and admired the athletic side of the people.
They had the right equipment and techniques. They would work as a team, had the patience and consistency he did.
These people loved nature, as we have said before. And they had chosen that forest for this very reason. They also wanted to observe the animals. So, Faye and Joseph impressed them. One morning they saw Joseph swimming in the river. They could not believe their eyes. One afternoon they discovered an artistic nest that Faye had made with her friends. Colorful flowers, pebbles, and feathers were decorating this spot.
Soon, the people approached the raccoons. They cuddled them with love and treated them with delicious snacks. The people were kind to them.
Joseph felt closer to Faye and saw her perspective. Faye gained more confidence.
The people and the raccoons found a way to communicate and spent a lot of time together learning and having fun. Before people left, they gave them many presents. (Snacks, photos, books, music, athletic equipment). And they knew that one day they would return to find Joseph and Faye again.
Raccoons have changed forever since that day. They found out that the most important word is not you or me, but the word “together.” So, they wanted to create a common path that both of them would open and decorate with love.
Time to play now!
- Do you have friends who like different games or activities than you do?
- If you answered yes to the previous question, do you like to learn from their interests? Or play their games together?
- Do they show interest in your activities and games?
- Would you stop doing your hobby if your friends did not like it?
- Do you think it is nice to have friends who are similar or different from you?
- Write three positives to have friends with similar personalities to you.
- Write three positives to spending time around friends who are different from you.
Note The paradox of the story. At the beginning of the story, It seemed Joseph did not care about Faye and her interests. But deep down, it was just the opposite. Joseph cared a lot for Faye and was afraid he would lose her. (If Faye learned that Joseph does not understand much about her interests). So he chose to look angry and distant instead of warm and vulnerable in front of her.
Ο κοινός τους δρόμος
Εισαγωγή
Ο Ιωσήφ και η Φαίη είναι δύο αχώριστοι φίλοι. Ο Ιωσήφ δείχνει το δρόμο και η Πέπη ακολουθεί. Τι συμβαίνει όμως όταν η Φαίη προτείνει τους δικούς της δρόμους;
Μια φορά ήταν ένα ρακούν που το λέγανε Ιωσήφ κι ήταν πολύ πεισματάρικο. Αυτό το πείσμα του ήταν η δύναμη του, αλλά κι η αδυναμία του. Όταν έβαζε κάτι στο μυαλό του πάντα το πετύχαινε ακόμα κι αν χρειαζόταν να περάσουν χρόνια. Δεν έβλεπε εμπόδια παρά μόνο το στόχο του. Και δεν άκουγε κανέναν , πολύ σημαντικό αυτό, αφού το περιβάλλον του για να τον προστατέψει από πιθανή μελλοντική του απογοήτευση του έλεγε ότι το αποτέλεσμα δεν αξίζει τον κόπο. Για τι στόχους μιλάμε όμως; Να μάθει κολύμπι και να κολυμπήσει κατά μήκος του ποταμού μέχρι το σημείο εκβολής του, να σηκώσει ένα βράχο που ζυγίζει 10 κιλά, να διασχίσει όλο το δάσος και να επιστρέψει αυθημερόν στη φωλιά του, να τσιμπήσει τη μύτη της φίλης του αρκούδας που κοιμάται αλλά θυμώνει πολύ όταν την ξυπνούν! Ναι, είχε κινδυνέψει πολλές φορές είναι αλήθεια αλλά είτε μόνος του είτε με παρέα ξεπερνούσε τα εμπόδια. Και πάντα υπήρχαν λίγα ζώα που έμεναν δίπλα του υπομονετικά μέχρι να τα καταφέρει είτε ως φίλοι του είτε ως δάσκαλοί του.
Η καλύτερη φίλη του ήταν η Φαίη, το κορίτσι ρακούν, που πάντα βρισκόταν δίπλα του να τον ενθαρρύνει ακόμα κι όταν όλα κατέρρεαν. Τον είχε βοηθήσει να σωθεί όταν πήγε να τον παρασύρει το ποτάμι στην προσπάθεια του να μάθει κολύμπι και σε πολλές άλλες περιπτώσεις. Ο Ιωσήφ αναγνώριζε τη συμβολή της και την αγάπη της. Ένιωθε τυχερός που πίστευε σε εκείνον. Επιπλέον, κάθε αποστολή γινόταν πιο διασκεδαστική με την παρέα της.
Η Φαίη είχε και εκείνη πολλά όνειρα. Της άρεσε να ακούει το κελάηδημα των πουλιών, το θρόισμα των φύλλων, τον ήχο του νερού που κυλάει στο ποτάμι. Ονειρευόταν λοιπόν και ότι η ίδια θα μπορέσει μία μέρα να δημιουργήσει τους μουσικούς ήχους που είχε στο μυαλό της. Της άρεσε να απολαμβάνει την ομορφιά του δάσους και ήθελε να μπορέσει να βάλει και εκείνη τα δικά της χρώματα και να στολίσει μικρές γωνίες στο δάσος σαν έργα τέχνης. Όλη αυτή η ιστορία ξεκίνησε από τη γιαγιά της. Η γιαγιά της είχε ζήσει κοντά σε κατοικημένη περιοχή και της είχε διηγηθεί αμέτρητες ιστορίες από τον κόσμο των ανθρώπων. Η γιαγιά της τής είχε μάλιστα χαρίσει βιβλία και περιοδικά από ανθρώπους που ερχόντουσαν εκδρομή στο δάσος και τα ξεχνούσαν. Άλλα σε καλή κατάσταση κι άλλα σκισμένα ακόμα και σκέτες σελίδες σκόρπιες ή σελιδοδείκτες. Έτσι, η Φαίη μέσα από αυτά της τα ερεθίσματα φανταζόταν τον κόσμο της στο δάσος σαν ένα πάντρεμα της φύσης με την τέχνη. Φωτογραφίες με τοπία, πίνακες, ρούχα, φαγητά. Όλα αυτά τα κοιτούσε εκστασιασμένη. Οι φίλες της έμεναν κι εκείνες εντυπωσιασμένες με όσα μοιραζόταν εκείνη μαζί τους και παρόλο που δεν καταλάβαιναν πολλά ήθελαν να συμμετέχουν στη δουλειά της και να τη βοηθούν με κάθε τρόπο. Οι εργασίες της αποτελούσαν ένα ενδιαφέρον ταξίδι για όλους. Στο τέλος, η κάθε προσπάθεια όπου κι αν κατέληγε έμενε αξέχαστη σε όλους και ήταν αληθινά αξιοθαύμαστη.
Μόνο που αυτή η ιστορία έχει ένα σκοτεινό σημείο. Η Φαίη όταν βρισκόταν με τον Ιωσήφ έμενε απορροφημένη και συντονισμένη στο δικό στόχο του. Ήθελε να τον στηρίζει και να μαθαίνει μέσα από αυτόν. Δυστυχώς όμως αυτό δεν ήταν αμφίδρομο. Όποτε η Φαίη μοιραζόταν με το φίλο της τα δικά της όνειρα εκείνος δεν έδινε σημασία. Όταν εκείνη του πρότεινε να συμμετέχει στα έργα της θύμωνε και της απαντούσε ότι δεν έχει χρόνο και πως δεν είναι αυτό κάτι που τον εκφράζει. Και το χειρότερο, με τον καιρό η Φαίη άρχισε να πιστεύει πως τα δικά της σχέδια δεν έχουν και τόση αξία και άρχισε να στρέφεται σε αυτά όλο και λιγότερο και με ελάχιστο πλέον ενθουσιασμό. Οι φίλες της που αγαπούσαν τη δουλειά της τη ρωτούσαν κάθε λίγο πότε θα ξεκινήσουν επιτέλους το επόμενο έργο. Εκείνη όμως όλο έβρισκε δικαιολογίες για να αποφεύγει τις συναντήσεις και νέες δουλειές. Ο Ιωσήφ δεν ήταν κακός απλώς ήθελε να ασχολείται με αυτά που πίστευε ότι ήταν καλός. Αυτά που έκανε η Φαίη δεν τα καταλάβαινε και πολύ. Φοβόταν λοιπόν μήπως φανεί μικρός στα μάτια της και απογοητεύσει εκείνη και τον εαυτό του. Επίσης, τα αθλητικά του ενδιαφέροντα ήταν το πιο σημαντικό για εκείνον. Με αυτό τον τρόπο έπαιρνε θάρρος, δεν ήθελε να χάνει λεπτό από αυτά. Μόνο έτσι, φαινόταν δυνατός και άτρωτος στα μάτια της φίλης του.
Μέχρι που μία μέρα συνέβη κάτι το απίστευτο. Ένα μικρό λεωφορείο σταμάτησε στο μεγάλο ξέφωτο του δάσους. Από μέσα κατέβηκαν καμμιά δεκαριά άνθρωποι και ακολούθησαν και 3 τροχόσπιτα. Οι άνθρωποι ήταν μέλη μίας οικογένειας που αγαπούσε τη φύση και ήρθαν να κατασκηνώσουν για αρκετές μέρες στην περιοχή αυτή, έτσι ώστε να περάσουν ποιοτικό χρόνο μαζί και να βρουν καιρό να ασχοληθούν με αυτά που αγαπούν.
Στην αρχή όλα τα ζώα του δάσους τρόμαξαν και κρύφτηκαν στις φωλιές τους. Κάποια ζώα τις εγκατέλειψαν μάλισταν για να σωθούν. Στη συνέχεια όμως κατάλαβαν πως οι άνθρωποι αυτοί δεν αποτελούσαν κίνδυνο κι έτσι άρχισαν να ξεμυτίζουν από τις φωλιές τους και να πλησιάζουν δειλά δειλά όλο και πιο κοντά. Οι πρώτες μέρες πέρασαν παρατηρώντας τους ανθρώπους. Τις δραστηριότητές τους, την αλληλεπίδραση μεταξύ τους. Οι άνθρωποι φαινόντουσαν να είναι πολύ απασχολημένοι όλη μέρα. Μερικοί έκαναν τρέξιμο, κολύμπι στο ποτάμι, βαρκάδες. Άλλοι τραβούσαν φωτογραφίες, ζωγράφιζαν, έγραφαν. Κάθε μέρα μαγείρευαν και έτρωγαν παρέα. Γελούσαν, αγκαλιαζόντουσαν, τσακώνονταν. Αλλά σε όλες τις στιγμές ήταν αγαπημένοι. Στις καλές και στις λιγότερο καλές στιγμές.
Η Φαίη τους λάτρεψε από την πρώτη κιόλας στιγμή. Είδε τον κόσμο που τόσα χρόνια ονειρευότανε να ξετυλίγεται μπροστά της. Είδε την ανθρώπινη τέχνη, άκουσε το τραγούδι τους, τη μουσική τους. Ήταν τόσο ευτυχισμένη! Όλη την ημέρα δεν έκανε άλλη δουλειά από το να τους παρατηρεί και να μαθαίνει από αυτούς.
Ο Ιωσήφ πάλι έκανε κι εκείνος το ίδιο. Παρατηρούσε την αθλητική πλευρά των ανθρώπων και τη θαύμασε πολύ. Τον εξοπλισμό, την τεχνική, την υπομονή και την ομαδικότητά τους στις δραστηριότητές τους.
Αλλά και οι άνθρωποι αγαπούσαν τη φύση και τα ζώα. Κι είχαν είχαν επιλέξει το μέρος εκείνο για αυτόν ακριβώς το λόγο. Ήθελαν κι εκείνοι να παρατηρήσουν τα ζώα. Μάλιστα εντυπωσιάστηκαν με τα ρακούν τη Φαίη και τον Ιωσήφ. Ένα πρωί είδαν τον Ιωσήφ να κολυμπάει στο ποτάμι. Δεν πίστευαν στα μάτια τους. Ένα απόγευμα ανακάλυψαν μία καλλιτεχνική φωλίτσα που είχε φτιάξει η Φαίη με τις φίλες της. Στολισμένη με πολύχρωμα λουλούδια, πετραδάκια και φτερά, βαμμένη με χρώματα από λουλούδια.
Πλησίασαν τους ανθρώπους κι εκείνοι άρχισαν να τα χαϊδεύουν και να τους δίνουν λιχουδιές.
Ο Ιωσήφ ένιωσε πιο κοντά στη Φαίη μέσα στην παρέα αυτή των ανθρώπων. Άρχισε να μπαίνει στο δικό της κόσμο. Και η Φαίη ένιωσε σίγουρη για το εαυτό της. Οι άνθρωποι ήταν καλοί μαζί τους αλλά εκτός από δάσκαλοι ήταν και μαθητές τους. Είχε κι εκείνη να τους προσφέρει τη δική της οπτική και σίγουρα μπορούσε να τους δείξει πολλούς θησαυρούς. Εκείνοι χωρίς να ξέρουν τίποτα από πριν ήταν ανοιχτοί σε αυτό. Τους μιλούσαν χωρίς να καταλαβαίνει ο ένας τη γλώσσα του άλλου ήταν φιλικοί μαζί τους και υπομονετικοί. Η Φαίη τους πήγε στη φωλιά της και τους έδειξε τα βιβλία της. Οι άνθρωποι είχαν μείνει άναυδοι.
Από τη μέρα εκείνη και μέχρι να φύγουν οι άνθρωποι έκαναν πολλή παρέα όλοι μαζί. Και φεύγοντας τους άφησαν πολλές αναμνηστικές φωτογραφίες, λιχουδιές, αντικείμενα και βιβλία που τους άρεσαν. Με τον τρόπο τους τούς έδειξαν το πόσο ευγνώμων ήταν για αυτούς και πως μία μέρα θα επιστρέψουν εκεί να τους ξαναβρούν.
Η Φαίη κι ο Ιωσήφ από τη μέρα εκείνη άλλαξαν για πάντα. Συγκεντρώθηκαν στον εαυτό τους για να κάνουν αυτό που πραγματικά ήθελαν. Και αυτό πολλές φορές ήταν αγαπημένη τους ασχολία. Αλλά όχι, μόνο αυτό. Τους άρεσε να βουτούν και ο ένας στα ενδιαφέροντα του άλλου. Να χάνονται στα πράγματα των ανθρώπων. Να κάνουν κούνια, στην κούνια που τους άφησαν οι άνθρωποι και να μιλάνε ώρες ατελείωτες για πολλά, διαφορετικά θέματα.
Το εγώ, το εσύ και το μαζί πήραν άλλη έννοια πια, πιο αληθινή. Και το πιο σημαντικό πλέον, χάραξαν τον κοινό τους δρόμος. Εκείνον που τον στολίζαν μαζί ο καθένας με τα δικά του χρώματα και με αναμείξεις των χρωμάτων τους ❤
Ώρα για παιχνίδι και σκέψη
- Εσύ έχεις φίλους που τους αρέσουν διαφορετικά παιχνίδια ή δραστηριότητες από εσένα;
- Αν απάντησες ναι, στην προηγούμενη ερώτηση, σου αρέσει να μαθαίνεις από τα δικά τους ενδιαφέροντα; Ή να παίζετε μαζί τα δικά τους παιχνίδια;
- Εκείνοι δείχνουν ενδιαφέρον για τις δικές σου ασχολίες και τα δικά σου παιχνίδια;
- Θα σταματούσες να ασχολείσαι με ένα δικό σου χόμπυ, αν δεν άρεσε στους φίλους σου;
- Πιστεύεις ότι είναι ωραίο να έχεις φίλους που μοιάζετε ή που να είναι διαφορετικοί από εσένα;
- Γράψε 3 θετικά το να έχεις φίλους που μοιάζετε.
- Γράψε 3 θετικά το να έχεις φίλους που είστε διαφορετικοί.
Σημείωση: Το παράδοξο της ιστορίας. Ο Ιωσήφ στην αρχή του παραμυθιού φαινόταν να μη νοιάζεται για τη Φαίη και τα ενδιαφέροντά της. Όμως κατά βάθος ήταν το ακριβώς αντίθετο. Ο Ιωσήφ νοιαζόταν πολύ για τη Φαίη και φοβόταν ότι θα την έχανε. (Αν η Φαίη μάθαινε ότι ο Ιωσήφ δεν καταλαβαίνει και πολλά πάνω στις δικές της ασχολίες). Έτσι επέλεξε να φανεί σκληρός κι απόμακρος αντί θερμός και τρωτός μπροστά της.
