Introduction
Thelma is a happy girl having a lot of virtues. She gives life and joy to the quiet village where she lives. Also, Thelma doesn’t stop to rest for a minute. She has organized her life as well as her bedroom closet. Is Thelma hiding a secret in her closet? Something she keeps hidden even from herself?
Once upon a time, a cute little girl named Thelma lived in a small and mountainous village. And although very few children stayed there, Thelma had a lot of habits that kept her days full.
She would read and do household chores. She would help other people and the little creatures of nature stay happy.
She didn’t want to waste a minute of her day. She believed that the longer she stayed active, the better she would feel inside. Has her life always been this way? Everyone who knew her wondered, as Thelma did not always live in that beautiful village.
Thelma had moved there a few years ago with her family. They used to live in a country far away from their current location. Thus, Thelma, the girl with the golden heart, remained a mystery to all her new friends.
But one day, everything changed in a moment.
Thelma did, and people’s impressions of her.
On a spring morning, Thelma woke up without the strength to do her activities. And we’re not talking about completing at least half of them, but she couldn’t even start her day.
The sad thing was not the incomplete tasks.
The worst thing was that Thelma got angry with herself.
On the other hand, Thelma was not a girl who would give up. That’s why she didn’t sit helplessly feeling sorry for herself for a long time.
Thelma always saw herself as a brave warrior and great explorer who would find ways. So, she joined her powers in a minute and decided to go back to bed to sleep and dream.
“Sounds like a strange decision. Maybe a little boring. Yet, I know it’s the only solution I can think of for now,” whispered Thelma.
“But how is it possible? Will she find a solution in her sleep?” Thought silently her new best friend who used to visit her in the mornings. And saw her in that difficult moment.
And yet the answer to the girl’s question is positive. In her sleep, Thelma and not only Thelma but every person would relax (body, mind, and soul).
But on the other hand, the mind does not stop working. On the contrary, it processes the information and problems of concern. So, people may figure out answers and untangle situations after sleep.
Plus, everyone knows that the dream overflows with imagination and emits a power of unique beauty. Thus, it is attractive by default.
So Thelma returned to her warm bed and set off for the Land of Dreams. She first traveled to many imaginary and magical places before reaching her final destination. After she had crossed skies and seas, fought wild beasts, rested on the friendly backs of mythical animals that carried her, and tasted the coolness of dream and reality.
Her final destination was the home in the northern European mountain village where she had been living with her family for the past two years.
There she chose to come close, in this dream house that looked similar to the real one. She made a stop.
As Thelma walked inside, she noticed that it had all the rooms of her home. Of course, she also noticed some differences. When Thelma entered the house, she felt great tension and embarrassment. The house was so dirty and messy.
Her actual home would emit comfort and warmth.
Also, something made her go straight to her room without exploring the rest of the house. So Thelma hurried to go up to her room.
On the other hand, she didn’t even stop to rest there after such a long journey.
But she chose to explore her beloved closet. Thelma had a special relationship with her wardrobe. She would enjoy designing and arranging it now and then, with imagination and love.
Thelma wanted her wardrobe to reflect her current life. Thus, this area of the closet radiated joy and calmness. Thelma would also add a dash of imagination and decorate it nicely to cheer her up when she opened it. Paintings, photographs, toys, and music boxes popped out gracefully from various corners or were set up in the middle stealing the show.
Her wardrobe reminded her of her thoughts. Every day she arranged her endless thoughts and decisions in her mind. As if her mind was a small closet, too.
She believed that this was her secret power. This control and order in her space offered Thelma confidence. As if it all started there.
In her daily life, Thelma was quite organized. She stayed active so she could take care of herself and others.
But at the same time, Thelma was also fun because she was often crafting and organizing various celebrations, participating in the joys of the people around her.
That is why Thelma gave beauty and life to the small and quiet village where she lived.
So Thelma, without wasting a moment, opened the closet in her dream room. And what she saw was unbelievable to her! Instead of her beautiful rows of clothes, ornaments, and books, she had found thousands of thoughts and memories hung and arranged inside!
It was her whole life through her thoughts. And they all looked so orderly, so well-organized, just like in reality. If anyone had seen these thoughts would have stayed speechless. The content was so in order. Thelma’s everyday life and goals for the future were on boards with words and photos.
Everything was placed and lined up without a single millimeter of a blank.
Thelma thought in her dream, “I’ve done a good job here after all! I’m trying hard, and it is obvious. For I see, in fact, a flawless result.”
“But I wonder since everything looks perfect, why don’t they bring me joy? And not only that, but on the contrary, they cause me a burden and bring tears to my eyes.
What I see reminds me of a wall so solid but deep down so fragile that it is ready to break and crush me.”
In a minute, a red rose rooted among her thoughts. A rose bush with a lot of glories but also many thorns. Its roots grew strong, so it kept growing. Finally, there was no more room for Thelma’s tidy thoughts.
The rose, however, did not suffocate, but the thoughts were the ones that would lose. Indeed, as the rose bush grew, it began to dissolve and throw them away. And Thelma was not sad that the programs, the work, and the beliefs of the last two years, that she had so painstakingly planned and carried out were disintegrating. She began having feelings of relief she was feeling better. Thelma knew that soon some redemption would come within her. And so she continued to cry, and as she was crying, her thoughts evaporated. The plans no longer flew away but fled in fear, turning to smoke. And in their spot, there was no darkness or uncertainty. No emptiness, either. New, small, fragrant flowers, brightly colored and of different textures, were constantly growing. Beautiful little stars shone above. At the same time would echo sounds from birds chirping, running water, and rustling winds. All this revelry lasted only a couple of hours, as did Thelma’s crying. But, the tears would not express pain and despair anymore. The crying gave birth to more of it and would drive away the old shadows so that the sun could come again. And so it happened.
After these few hours, her tears dried. Thelma got up and wiped her eyes, noticing the beauty before her. Everything was messy. The plants were not in line, having the correct distances or symmetry. No prospect or certainty presented that all plants would survive.
Surprisingly, this did not bring her discomfort, yet this beautiful mess brought her joy. There was room for her to breathe. It gave her the confidence that some plants would survive, grow even more, and bloom. Not even their mortality scared her. After a while, the plants began to bear fruit, and Thelma saw other things she never expected. Instead of the plants producing the fruits one would expect to see in the real world, they had different fruits. In the first round, she saw her memories hanging: her first smiles she made to her family, her first moments of happiness, her first steps, in another, her first words.
Then came the painful memories of the fruit. Thelma saw her parents argue or get angry with her for being naughty. Later, Thelma noticed her first drawings, the guitar, her sports uniform, and her first diary. And as time passed, the fruits had things she had never experienced before, new ties, beautiful moments with her family, music sheets, pictures, paintings, pain, joy, and a lot of love. Thelma had been dazzled by this magical moment. She had understood and learned so much already.
So Thelma thanked her closet and said goodbye kissing the plants and fruits one by one.
She knew that the farewell was only superficial because this closet in her mind was her inseparable companion. It was always there, even if she didn’t see it. Yet, this time it showed Thelma how to see better.
Then Thelma woke up and remembered everything. And she felt a little wiser inside.
She understood what had stolen her energy earlier that morning.
Her past.
Thelma, through her dream, found the answers. She realized that she had focused so much on her present and wanted it to be full of joy and energy, so she would have no time to think about her past.
Thelma was indeed pleased with her new home. She had functionally built her life, giving and receiving love.
The sad thing was that Thelma had left forever the house where she had lived the first years of her life.
And from that city where she had created her first strong ties.
Thelma had not seen her beloved friends, relatives, and teachers since then. She couldn’t go to the activities she went to after school. And she couldn’t visit the places she used to have fun.
Her life had changed so abruptly in a moment.
As soon as Thelma realized the truth, she began to cry in front of her closet.
Thelma did not see flowers bloom nor a garden flourish. But with her hands, she dug into the closet and brought her memories in the front.
Thelma searched for a while and found old photos, notes, and the agenda where she wrote down all her phone numbers, emails, and addresses.
With tears in her eyes, Thelma prepared herself to see them again.
She asked her parents to go back on holiday to visit their family and friends.
It was not the same, but Thelma started more frequent communication. Her old friends surprised her on her birthday.
Then Thelma asked her parents to enroll her in her favorite activities. In the nearby town, she had this choice. So she would be close to her favorite activities again.
Thelma never stopped loving her new home but gave light to the place she had first loved.
Questions for thinking and creating
- Draw or tell us a memory that you think was in Thelma’s closet from her life.
- Have you ever moved house in your life, even temporarily? (You can even talk about a place you went on vacation for many days).
- If so, was it easy for you? Or did you find it difficult to leave home and adjust to the new home? (Friends, space, activities, habits, area).
- Did you have friends or family with you in the new place?
- Write three things you liked about the new house and three that made it difficult.
- Have you ever maintained a friendship or other relationship in which a short or long distance came between you? Have you tried contacting your girlfriend through phone calls, letters, video calls, or visits? ; (We even mean the case when you change school or neighborhood).
- Has it happened to you, like Thelma, finding the answer to something that has been bothering you in your sleep? Something that seemed impossible to solve before you fell asleep?
- Do you ever remember feeling sad before you go to sleep and waking up happier?
- Has the opposite happened to you? Wake up with some distress or fear?
- Draw a beautiful memory of your own and share it with someone you love.
Η Μαγική Ντουλάπα
Εισαγωγή
Η Θέλμα είναι ένα χαρούμενο κορίτσι με πολλές αρετές. Δίνει ζωντάνια και χαρά στο ήσυχο μέρος όπου κατοικεί. Επίσης, η Θέλμα δε σταματάει λεπτό να ξαποστάσει. Έχει οργανώσει τόσο καλά τη ζωή της, όσο και την ντουλάπα του δωματίου της. Μήπως όμως η Θέλμα κρύβει κάποιο μυστικό στην ντουλάπα της; Κάτι που κρατάει κρυφό ακόμα και στον ίδιο τον εαυτό της;
Μια φορά σε ένα μικρό και ορεινό χωριουδάκι, ζούσε ένα γλυκό κορίτσι που το έλεγαν Θέλμα. Η Θέλμα παρόλο που ζούσε σε ένα μέρος όπου έμεναν ελάχιστα παιδιά, είχε πολλές ιδιαίτερες συνήθειες στη ζωή της, που κρατούσαν τις μέρες της γεμάτες.
Διάβαζε πολλά βιβλία, έκανε τις δουλειές του σπιτιού μαζί με την οικογένειά της, βοηθούσε τους ανθρώπους γύρω της, και όλη τη φύση.
Δεν ήθελε να χάνει λεπτό από τη μέρα της. Πίστευε ότι όσο περισσότερο παρέμενε δραστήρια τόσο πιο καλά θα ένιωθε μέσα της. Ήταν πάντα έτσι η ζωή της άραγε; Αναρωτιόντουσαν όλοι όσοι τη γνώριζαν, καθώς η Θέλμα δεν έμενε πάντα σε εκείνο το όμορφο χωριό.
Αντιθέτως, είχε μετακομίσει εκεί πριν λίγα χρόνια με την οικογένειά της, από μία άλλη μακρινή χώρα όπου έμεναν. Έτσι, για τους περισσότερους γνωστούς της, η Θέλμα αν και χρυσό κορίτσι, παρέμενε ένα μυστήριο.
Μία μέρα όμως, μέσα σε μία στιγμή, όλα άλλαξαν.
Και η Θέλμα και οι εντυπώσεις του κόσμου για εκείνη.
Ξύπνησε λοιπόν η Θέλμα ένα ανοιξιάτικο πρωί και δεν είχε τη δύναμη να κάνει τις δραστηριότητές της. Και δε μιλάμε να ολοκληρώσει τις μισές τουλάχιστον, αλλά δεν μπόρεσε καν να ξεκινήσει ούτε δυο- τρεις από αυτές.
Το λυπηρό όμως δεν είναι που δεν έγιναν αυτές οι εργασίες. Το πιο θλιβερό από όλα είναι ότι η ίδια άρχισε να θυμώνει με τον εαυτό της, να τον κατηγορεί και τέλος να τον λυπάται και να νιώθει πάρα πολύ άσχημα για την ίδια. Μια τεράστια ντροπή δηλαδή.
Από την άλλη η Θέλμα δεν ήταν από τα κορίτσια που τα παρατάνε τόσο εύκολα. Γι’ αυτό δεν κάθισε ανήμπορη να λυπάται τον εαυτό της για πολλή ώρα. Όχι, πως αυτό θα ήταν κακό.
Απλώς, έβλεπε πάντα τον εαυτό της σαν μια γενναία πολεμίστρια και μεγάλη εξερευνήτρια, που βρίσκει τον τρόπο να προχωράει. Έτσι, ένωσε αυτές τις δύο δυνάμεις της στο λεπτό, κι αποφάσισε να πάει ξανά πίσω στο κρεβάτι της να κοιμηθεί και να ονειρευτεί.
“Ακούγεται κάπως περίεργη απόφαση, σωστά; Ίσως και λίγο βαρετή. Εγώ βέβαια ξέρω πως είναι η μόνη λύση που μπορώ να σκεφτώ προς το παρόν”, ψιθύρισε η Θέλμα.
“Μα πώς γίνεται; Θα βρει τη λύση, στον ύπνο της άραγε”; Σκέφτηκε σωπαίνοντας μία κοπέλα που συνήθιζε να την επισκέπτεται τα πρωινά και την είδε σε εκείνη τη δύσκολη στιγμή.
Και όμως η απάντηση στην ερώτηση της κοπέλας είναι θετική. Στον ύπνο της η Θέλμα και όχι μόνο η Θέλμα αλλά όλος ο κόσμος, χαλαρώνει στο σώμα και στο μυαλό.
Αλλά από την άλλη το μυαλό δε σταματάει να δουλεύει. Αντιθέτως, επεξεργάζεται τις πληροφορίες και τα προβλήματα που το απασχολούν και δίνει απαντήσεις, ξεμπερδεύει καταστάσεις.
Και φυσικά, όλοι γνωρίζουν πως το όνειρο ξεχειλίζει από φαντασία και εκπέμπει μία δική του δύναμη και ομορφιά.
Επέστρεψε η Θέλμα λοιπόν στο ζεστό της κρεβάτι και μόλις αποκοιμήθηκε ξεκίνησε για τη Χώρα των Ονείρων. Η Θέλμα ταξίδεψε πρώτα σε μέρη απίθανα, φανταστικά, σε μέρη ονειρικά και μέρη πραγματικά, και στη συνέχεια έφτασε στον τελικό προορισμό της. Αφότου είχε διασχίσει ουρανούς και θάλασσες, είχε παλέψει με άγρια θηρία, είχε αναπαυτεί στη φιλική πλάτη μυθικών ζώων που τη μετέφεραν και είχε γευτεί τη δροσιά του ονείρου και της πραγματικότητας.
Ο τελικός προορισμός της ήταν το σπίτι τους στο ορεινό χωριό της Βόρειας Ευρώπης όπου έμενε με την οικογένειά της τα τελευταία δύο χρόνια.
Εκεί επέλεξε να κατέβει, στο ονειρικό αυτό σπίτι που έμοιαζε τόσο με εκείνο του πραγματικού κόσμου.
Καθώς η Θέλμα προχωρούσε, πρόσεξε πως είχε μέσα όλα τα δωμάτια με το αληθινό της σπίτι. Βέβαια παρατήρησε και κάποιες βασικές διαφορές . Όταν μπήκε μέσα ένιωσε μεγάλη ένταση και αμηχανία. Ήταν τόσο απεριποίητο, βρώμικο και ακατάστατο το σπίτι της εκεί.
Σε αντίθεση με την άνεση, τη λάμψη και τη ζεστασιά που εξέπεμπε το πραγματικό της σπίτι.
Επίσης, ήταν σαν κάτι να την τραβούσε να πάει στο δωμάτιό της κατευθείαν χωρίς να εξερευνήσει το υπόλοιπο σπίτι. Έτσι, προσπέρασε βιαστικά το δωμάτιο υποδοχής και το σαλόνι, κι ανέβηκε αμέσως στο δωμάτιο της.
Από την άλλη, δε σταμάτησε λεπτό να ξαποστάσει ούτε καν στο ζεστό της δωμάτιο, μετά από τόσο ταξίδι.
Αλλά διάλεξε να εξερευνήσει την αγαπημένη της ντουλάπα. Γιατί η Θέλμα είχε μία ξεχωριστή σχέση με την ντουλάπα της. Της άρεσε να τη σχεδιάζει και να την τακτοποιεί κάθε τόσο, με φαντασία και αγάπη.
Ήθελε η ντουλάπα της να καθρεφτίζει το παρόν της ζωής της. Έτσι, και ο χώρος αυτός της ντουλάπας, εξέπεμπε χαρά και ηρεμία. Η Θέλμα έβαζε και μια σταγόνα φαντασίας και τη διακοσμούσε όμορφα για να της φτιάχνει τη διάθεση όταν την ανοίγει. Ζωγραφιές, φωτογραφίες, παιχνιδάκια, μουσικά κουτιά, ξετρύπωναν με χαριτωμένο τρόπο από διάφορες γωνίες της ή είχαν στηθεί στη μέση κλέβοντας την παράσταση.
Η ντουλάπα της τής θύμιζε το μυαλό της και τις σκέψεις της. Κάθε μέρα τακτοποιούσε τις ατέλειωτες σκέψεις της και τις μεγάλες αποφάσεις στο μυαλό της. Σαν να ήταν ο νους της μια μικρή ντουλάπα και αυτός.
Πίστευε πως αυτή ήταν και η μυστική της δύναμη. Της έδινε αυτοπεποίθηση και χαρά, αυτός ο έλεγχος και η τάξη που επικρατούσε στο χώρο της. Σαν να ξεκινούσαν όλα από εκεί.
Στην καθημερινότητά της η Θέλμα ήταν αρκετά οργανωτική. Παρέμενε δραστήρια για να μπορεί να προσφέρει στον εαυτό της και στους άλλους.
Αλλά ταυτόχρονα η Θέλμα ήταν και διασκεδαστική γιατί συχνά σκαρφιζόταν και οργάνωνε διάφορες γιορτές, όπως και συμμετείχε και στις χαρές των γύρω της.
Για αυτό έδινε ομορφιά και ζωή στο μικρό και ήσυχο χωριό όπου κατοικούσε.
Έτσι, η Θέλμα, χωρίς να χάνει λοιπόν ούτε λεπτό, ανοίγει την ντουλάπα στο δωμάτιο του ονείρου της. Και τι να δει ! Αντί για τα όμορφα της ρούχα, τα στολίδια και τα βιβλία στη σειρά, βρήκε μέσα κρεμασμένες και τακτοποιημένες χιλιάδες σκέψεις και αναμνήσεις!
Ήταν η ζωή της όλη μέσα από τις σκέψεις της. Κι ήταν όλες τους τόσο τακτικές, τόσο οργανωμένες, όπως και στην πραγματικότητα. Οποιοσδήποτε έβλεπε τις σκέψεις αυτές θα είχε μείνει άφωνος. Τα πάντα στη σειρά , η καθημερινότητα της Θέλμα μέσα από φωτογραφίες, οι στόχοι της για το μέλλον που είχαν γραφτεί πάνω σε πίνακες.
Τα πάντα ήταν τοποθετημένα και στοιχισμένα, χωρίς να έχει ξεφύγει ούτε μία χαραμάδα του ενός χιλιοστού.
Η Θέλμα μέσα στο όνειρό της σκέφτηκε, “έχω κάνει καλή δουλειά εδώ τελικά! Προσπαθώ πάρα πολύ και αυτό φαίνεται. Γιατί βλέπω ένα πολύ καλό, για την ακρίβεια, άψογο αποτέλεσμα”.
“Αλλά όμως αναρωτιέμαι αφού είναι όλα τόσο τέλεια τοποθετημένα γιατί εμένα δε μου φέρνουν χαρά; Και όχι, μάλιστα μόνο δε μου φέρνουν χαρά αλλά αντιθέτως, μου προκαλούν ένα μεγάλο βάρος και μου φέρνουν πολλά, πάρα πολλά δάκρυα στα μάτια.
Και αυτό που βλέπω μου θυμίζει έναν τοίχο τόσο στοιβαρό αλλά στο βάθος του τόσο εύθραυστο που με ένα κρακ είναι έτοιμος να σπάσει και με πλακώσει”.
Κι αυτό που έγινε στη συνέχεια είναι ακόμα πιο απίστευτο. Τα δάκρυα που είχαν τρέξει ποτάμι στο όνειρο της Θέλμα, έκαναν μια λιμνούλα μέσα στην ντουλάπα και από τα δάκρυα αυτά φύτρωσε ένα λουλούδι.
Ρίζωσε στο λεπτό ένα υπέροχο, κόκκινο και λαμπερό τριαντάφυλλο, ανάμεσα στις σκέψεις της, μια τριανταφυλλιά με πολλή ομορφιά, αλλά και πολλά αγκάθια, τόσα πολλά, αγκάθια τόσο μεγάλες ρίζες και τόσους πολλούς άνθους που όλο μεγάλωνε και μεγάλωνε. Μέχρι που στο τέλος δεν υπήρχε άλλος χώρος πια για τις τακτοποιημένες σκέψεις της Θέλμας.
Το τριαντάφυλλο, όμως δεν ασφυκτιούσε , οι σκέψεις ήταν αυτές που θα έβγαιναν χαμένες. Και πράγματι, η τριανταφυλλιά όσο μεγάλωνε, άρχισε να τις διαλύει , να τις πετάει , να τις εκτοξεύει. Και η Θέλμα αντί να λυπάται, που διαλύονταν τα προγράμματα, η δουλειά και οι πεποιθήσεις των τελευταίων, αρκετών χρόνων που με τόσο κόπο είχε σχεδιάσει και πραγματοποιήσει άρχισε να ανακουφίζεται, άρχισε να νιώθει πιο καλά, ήξερε ότι θα ερχόταν σύντομα κάποια λύτρωση μέσα της. Κι έτσι συνέχισε να κλαίει κι όσο έκλαιγε εξατμιζόντουσαν οι σκεψεις της από παντού, πλέον δεν πεταγόντουσαν απλώς έφευγαν φοβισμένες γινόντουσαν καπνός. Και στη θέση τους δεν υπήρχε σκοτεινιά, φόβος, αβεβαιότητα αλλά ούτε και το κενό. Φύτρωναν συνέχεια καινούρια, μικρά λουλουδάκια χαμηλά με αρώματα, πολλά, έντονα χρώματα και με διαφορετική υφή, και πάνω ψηλά έλαμπαν όμορφα μικρά και μεγάλα αστέρια. Ταυτόχρονα, ένα συνοθύλευμα, από ήχους ακούγονταν ήχοι από πουλιά, τρεχούμενα νερά , θροΐσματα ανέμων. Όλη αυτή η πανδαισία και αυτός ο χορός κράτησε δύο τρεις ώρες μόνο, όσο και το κλάμα της Θέλμα. Αλλά όσο περνούσε η ώρα το κλάμα δεν έκρυβε συνέχεια πόνο και απόγνωση, απλώς το κλάμα γεννούσε κι άλλο κλαμμα κι ερχόταν για να διώχνει τις παλιές σκιές και για να μπορέσει να έρθει ξανά ο ήλιος. Κι έτσι κι έγινε. Μετά από αυτές τις λίγες ώρες τα δάκρυά της στερέψανε και σκούπισε τα μάτια της. Ανασηκώθηκε γιατί καθόταν στο πάτωμα και άρχισε να παρατηρεί την ομορφιά που αντίκρυζε μπροστά της. Ήταν όλα ακατάστατα ναι, τα πάντα. Δεν υπήρχε ούτε ένα φυτό στοιχισμενο δίπλα σε κάποιο άλλο, δεν υπήρχαν οι σωστές αποστάσεις για να εξελιχθεί σε κήπο ομοιόμορφο, τακτικό, συμμετρικό , δε φαινόταν να υπάρχει προοπτική ούτε σιγουριά στο ότι θα επιβίωναν όλα αυτά τα αμέτρητα και ακατάστατα φυτά. Όμως , παραδόξως, αυτό δεν της έφερνε καμμία δυσφορία αντιθέτως αυτή η ομορφη ακαταστασία της έφερνε χαρά. Της άφηνε χώρο να αναπνεύσει. Της εδινε τη σιγουριά ότι κάποια φυτά θα επιβιώσουν , θα μεγαλώσουν κι άλλο και θα ανθίσουν. Ούτε και η θνητότητά τους τη φόβιζε. Μετά από λίγη ώρα τα φυτά άρχισαν να καρποφορούν και τότε είδε άλλα πράγματα που δεν περίμενε ποτέ ότι θα έβλεπε εκεί. Αντί, τα φυτά να βγάζουν τους καρπούς που κάποιος θα περίμενε να δει στον πραγματικό κόσμο αυτά είχαν διαφορετικούς καρπούς. Στο πρώτο γύρο είδε να κρέμονται οι αναμνήσεις της, τα πρώτα της χαμόγελα που έκανε στην οικογένειά της, οι πρώτες στιγμές ευτυχίας, τα πρωτα της βήματα, σε ένα άλλο, οι πρώτες λέξεις.
Στη συνέχεια ήρθαν και μερικοί επωδυνοι καρποί. Τα πρώτα μαλώματα, οι πρώτοι καβγάδες και αταξίες, οι πρώτες παιδικές αρρώστιες, και μετά οι πρώτες ζωγραφιές, η κιθάρα της, η αθλητική της στολή, το πρώτο της ημερολόγιο. Και όσο περνούσε η ώρα, οι καρποί είχαν πάνω πράγματα που δεν είχε ξαναζήσει, νέοι δεσμοί, νέες όμορφες στιγμές με την οικογένειά της, νέες μουσικές , εικόνες, ζωγραφιές , πόνος , χαρά μας και πάρα πολλή αγάπη. Είχε μείνει έκθαμβη μέσα σε αυτή τη μαγική στιγμή, είχε καταλάβει κι είχε μάθει τόσα πολλά πια. Έτσι ευχαρίστησε την ντουλάπα της, την αποχαιρέτησε φιλώντας ένα ένα τα φυτά και τους καρπούς κι ήξερε πως ο αποχαιρετισμός ήταν μόνο επιφανειακός γιατί η ντουλάπα αυτή μέσα στο μυαλό της ήταν αχώριστος σύντροφος της , ήταν πάντα εκεί ακόμα κι δεν την εβλεπε αλλά μόνο που τώρα ήξερε πώς να βλέπει καλύτερα και πως να αγαπάει πιο αληθινά.
Όταν ξύπνησε η Θέλμα και επέστρεψε στον πραγματικό κόσμο, θυμόταν τα πάντα. Κι ένιωθε μέσα της λίγο πιο σοφή.
Γιατί κατάλαβε τι ήταν αυτό που την είχε δυσκολέψει μέσα στη μέρα της και της είχε αντλήσει όλη της της δύναμη.
Το παρελθόν της.
Η Θέλμα μέσα από το όνειρό της, βρήκε τις απαντήσεις που έψαχνε. Κατάλαβε πως είχε εστιάσει τόσο πολύ στο παρόν της και το ήθελε να είναι γεμάτο χαρά και ενεργητικότητα για να μην έχει χρόνο να σκεφτεί το παρελθόν της.
Αλήθεια είναι πως δεν περνούσε άσχημα στο νέο της σπίτι. Είχε φτιάξει τη ζωή της με ένα τρόπο που ήταν πολύ λειτουργικός ενώ ταυτόχρονα έδινε και έπαιρνε πολλή αγάπη στο νέο της μέρος.
Το λυπηρό όμως είναι πως η Θέλμα είχε φύγει για πάντα από το σπίτι όπου είχε ζήσει τα πρώτα χρόνια της ζωής της.
Και από εκείνη την πόλη όπου είχε δημιουργήσει τους πρώτους δυνατούς δεσμούς της.
Η Θέλμα τα τελευταία δύο χρόνια δεν είχε ξαναδεί τους αγαπημένους της φίλους και συγγενείς, το σχολείο της. Δεν μπορούσε να πάει στις δραστηριότητες που πήγαινε μετά το σχολείο ούτε στα μέρη που της άρεσε να διασκεδάζει.
Η ζωή της είχε αλλάξει πάρα πολύ μέσα σε μια στιγμή και είχε αποχωριστεί πολύ απότομα ένα μέρος που τόσο είχε αγαπήσει.
Η Θέλμα μόλις συνειδητοποίησε αυτές τις σκέψεις άρχισε να κλαίει μπροστά στην αληθινή της ντουλάπα.
Και μπορεί να μη φύτρωσαν λουλούδια και να μη γεννήθηκε ένας νέος κήπος όπως στο όνειρο της αλλά με τα χέρια της βρήκε τρόπο να σκάψει στην ντουλάπα και να φέρει μπροστά τις αναμνήσεις της.
Η Θέλμα έψαξε για λίγο και βρήκε παλιές φωτογραφίες, ημερολόγια και την ατζέντα όπου έγραφε όλα τα τηλέφωνα της.
Στη συνέχεια βρήκε αλληλογραφίες και ετοιμάστηκε για να αρχίσει να επικοινωνεί ξανά με τους πρώτους της φίλους.
Αργότερα, ζήτησε από τους γονείς της να οργανώσουν ταξίδι να πάνε να δουν την ευρύτερη οικογένεια και τους φίλους τους που και οι ίδιοι είχαν επιθυμήσει τόσο πολύ.
Δεν έγιναν όλα όπως πριν όμως ξεκίνησε μια πιο συχνή επικοινωνία και μία ανταλλαγή επισκέψεων.
Μετά η Θέλμα ζήτησε από τους γονείς της να γραφτεί στις αγαπημένες της δραστηριότητες σε ένα κοντινό μέρος για να έρθει πάλι κοντά στις αγαπημένες της ασχολίες.
Η Θέλμα ποτέ δεν έπαψε να αγαπάει το νέο της σπίτι αλλά έδωσε ξανά φως στο μέρος που είχε πρώτα απ’ όλα αγαπήσει.
Ερωτήσεις για σκέψη και δημιουργία
- Ζωγράφισε ή πες μας μία ανάμνηση που πιστεύεις ότι υπήρχε στην ντουλάπα της Θέλμα από τη ζωή της.
- Εσύ έχεις αλλάξει ποτέ σπίτι στη ζωή σου έστω και προσωρινά; (Μπορείς να μιλήσεις ακόμα και για ένα μέρος όπου πήγες για διακοπές μερικές μέρες).
- Αν ναι, ήταν εύκολο για σένα; Ή σε δυσκόλεψε ο αποχωρισμός του σπιτιού και η προσαρμογή στο νέο σπίτι; (Φίλοι, χώρος, δραστηριότητες, συνήθειες, περιοχή).
- Είχες οικεία σου πρόσωπα από το παρελθόν στο νέο μέρος;
- Γράψε 3 πράγματα που σου άρεσαν στο νέο σπίτι και 3 πράγματα που σε δυσκόλεψαν.
- Εσύ έχεις διατηρήσει ποτέ μία φιλία σου ή άλλη σχέση σου στην οποία μπήκε ανάμεσα σας κάποια μικρή ή μεγάλη απόσταση; Δοκίμασες να επικοινωνήσεις με τη φίλη σου μέσα από τηλέφωνα, γράμματα, βιντεοκλήσεις ή επισκέψεις; ; (Εννοούμε ακόμη και την περίπτωση που αλλάζεις σχολείο ή γειτονιά).
- Εσένα σου έχει τύχει, όπως στη Θέλμα, να πας για ύπνο και πριν ξυπνήσεις ή λίγο μετά να βρεις την απάντηση σε κάτι που σε απασχολούσε; Κάτι που πριν κοιμηθείς σου φαινόταν αδύνατο να λύσεις;
- Θυμάσαι κάποια φορά να νιώθεις λύπη πριν τον ύπνο σου και μετά που ξυπνάς, είσαι πιο χαρούμενος;
- Σου έχει συμβεί και το αντίθετο; Να ξυπνήσεις με κάποια στενοχώρια ή φόβο;
- Ζωγράφισε μία δική σου όμορφη ανάμνηση και μοιράσου την αν θέλεις με κάποιον αγαπημένο σου.
