Introduction
The organized Garden Renaissance seems like a dream for every visitor and invites him to an unforgettable experience. The plants there look perfect and well-placed. However, the visitors do not realize that the glamorous plants also have feelings and personalities. And no one wonders if they are happy in this garden. But, an unexpected change will reveal truths that even the plants had never discovered before.
A few years ago, a red rose called Zoe (Life) flourished. It lived in the famous Renaissance Garden. The Renaissance was also known as Paradise as it kept absolute beauty and serenity.
A walk in this garden was never enough. It took days for a complete tour. On the map, some of the most popular places were
the Labyrinth,
the Theme Park Search (which hosted works of art, too),
the Greenhouse Invitation with rare plants from around the world,
the Artificial Forest Travel, with magnificent trees, and
the Lake with Water Lilies.
People from all over the world would travel every day to visit this place. Some would admire its beauty others would also learn from it. Students, scientists, hobbyists, and travelers.
Hundreds of people worked in this vast garden to always be in such a beautiful condition. And while his guests seldom managed to explore every corner, it was always perfect to the last bit.
Yet, the plants had a different view. They were full of life and had a soul, but they did not like this superficial way of life.
On the one hand, all plants had as much water, and nutrients as needed, and all the right soil-climatic conditions to grow. On the other hand, however, they had their complaints. And these were not few. They did not like that when one of their twigs was growing, the gardeners would cut it to be symmetrical with its siblings. They did not always want to drink served water, even before they were thirsty. Nor did they enjoy constantly posing or listening to fake compliments. People would soon forget them, moving to a new place in the garden.
Zoe, the rose, experienced this situation with outward care and interest.
If Zoe could choose, she would prefer to live free and fight for survival. She wanted to feel the rain and the cold.
She dreamed of working hard to grow roots until they found water.
Her withered petals and leaves fall and become nutrients for her neighbors and herself.
Zoe wanted to feel useful and have the power to build on her roots, according to nature.
Zoe was not an exception. A lot of plants felt like this, having unmet needs. Coming from ancestors who had lived in a free environment, they all hid a subconscious memory.
Of course, in the garden lived some plants that at first glance seemed happy. They enjoyed the good life, the care, and the spotlight. But even those deep down were unhappy. They would get depressed when some visitors did not stop to admire them. So they suffered as their joy came from the attention and acceptance of others.
But one day, this story changed. The owners of the Renaissance Garden (who were from very wealthy families) passed away. The people who took over this beautiful place never visited it. Their first action was to check the income-expense equation. And they did not like the numbers at all. So they decided to run the business for a little while until the last reservations. Then they would close the doors to take advantage of the place in a more profitable way. Alternatively, they would keep the property as an asset.
During this short period, the garden struggled with less water and nutrients. The new owners fired staff and cut off most of the orders (tools, soil, fertilizers).
Each day the garden’s glory faded, and its visitors left less and less happy with it.
Not to talk about the image of the garden after the doors closed. Zero watering, fertilization, pruning, and plant protection. The greenhouses were in bad condition, and the lakes became muddy. Every corner hosted damaged plants, dead or alive. A sad image that did not remind the past.
The rose Zoe hardly managed to survive. Even so, she stood fine inside.
Although Zoe was weaker, she felt strong in her soul.
And she encouraged those around her not to give up but to stay alive as best they could.
Some plants succeeded, gaining hope and satisfaction through this unprecedented experience.
Other plants, however, saw things from a different view. They felt injustice and abandonment in two extreme living situations. The complete care and absolute unconcern. They said they were victims. These plants were crying, but nobody was listening. They thought that:
-We do not have a voice, so they cannot listen to us. And as we depend on them, we have to follow their decisions.
It was painful to stay alone, indeed.
Summer, autumn, and winter passed, and many plants managed to stay alive. New plants were born, and small animals began to appear.
People were far away, yet the landscape looked more beautiful than ever. The flowers were blooming. Climbing plants spread in fences, greenhouses, and ruins. Birds, butterflies, and small animals roamed happily in every corner. The garden no longer presented abandonment or false care. On the contrary, it demonstrated an authentic beauty that was hard to find.
The garden remained in its natural state and balanced more complete than ever for a long time. And even with no people admiring or taking care of it, it was happy and received happiness from the cycle of life that never stopped flowing inside it.
Questions for thought and creation
1. Paint a part of the garden as you imagine it when everything seemed perfect there. Then re-create it to the image it would have during next spring. The spring that everything flourished without any human intervention.
2. Do you agree with the rose’s attitude? Zoe preferred to struggle to survive. She did not like a perfect life when others fulfilled her needs and solved her problems.
3. Then, depending on your previous answer, write, draw, or prepare a short poem. You will be the protagonist. The central idea is that you live in a place where everyone deals with your problems. Yet, they never talk to you or ask you to share with them your deepest needs.
4. Have you ever felt that your caregivers forget your strengths sometimes? For example, do they offer you help in moments when you know that you can succeed yourself?
5. Do you want to try anything, but the adults do not allow you sometimes? And do they say that they want to protect you?
6. How do you feel then? How would you like them to treat you? What would you tell them to understand and be able to listen to you? Listening is the most constructive action. You could then find the solution together.
7. How do you imagine a child that has all the comforts? How will her character develop as a child and as an adult?
Note:
I am sure that you know it. It makes no good to offer everything to a child. Nor neglect it. The most important thing the caregivers can do is listen to her needs in the first years. If they succeed in doing so, then gradually, she will learn to take care of herself. She will also learn to respond with love to the feelings of others.
Ο κήπος με την τριανταφυλλιά
Εισαγωγή
Ο οργανωμένος κήπος Αναγέννηση, φαντάζει πραγματικό όνειρο για κάθε επισκέπτη και τον προσκαλεί σε μια αξέχαστη εμπειρία. Τα φυτά που κατοικούν εκεί είναι τόσο όμορφα και σωστά τοποθετημένα. Οι επισκέπτες όμως, ενώ τα κοιτούν, δε συνειδητοποιούν πως τα φυτά έχουν κι εκείνα τη δική τους προσωπικότητα, κάτω από τη λάμψη. Και κανείς δεν αναρωτιέται αν είναι ευτυχισμένα στον κήπο αυτό. Μία αλλαγή ωστόσο, θα ξεσκεπάσει το ψέμα και θα φανερώσει αλήθειες που ακόμα και τα ίδια τα φυτά αγνοούσαν.
Μια φορά όχι, πολύ παλιότερα από τώρα, ζούσε μια κόκκινη τριανταφυλλιά που την έλεγαν Ζωή. Κατοικούσε στο διάσημο κήπο Αναγέννηση. Η Αναγέννηση ήταν γνωστή και ως Παράδεισος καθώς έκρυβε μέσα της απόλυτη ομορφιά και ηρεμία.
Μια βόλτα στον κήπο αυτό ποτέ δεν ήταν αρκετή. Χρειαζόταν μέρες κάποιος για μια ολοκληρωμένη περιήγηση. Στο χάρτη μερικά από τα πιο γνωστά σημεία ήταν ο Λαβύρινθος, το θεματικό πάρκο Αναζήτηση, που φιλοξενούσε έργα τέχνης, το θερμοκήπιο Πρόσκληση με σπάνια φυτά από όλο τον κόσμο, το τεχνητό δάσος, Ταξίδι, με θεόρατα δέντρα, και η Λίμνη με τα Νούφαρα.
Άνθρωποι από όλο τον κόσμο ταξίδευαν κάθε μέρα για να επισκεφτούν αυτό το μέρος. Κάποιοι για να το θαυμάσουν άλλοι για να μάθουν από αυτό. Σπουδαστές, επιστήμονες, χομπίστες και ταξιδευτές.
Σε αυτό τον απέραντο κήπο δούλευαν εκατοντάδες άνθρωποι για να είναι πάντα σε τόσο όμορφη κατάσταση. Κι ενώ σπάνια οι επισκέπτες του κατάφερναν να το γυρίσουν σπιθαμή προς σπιθαμή, εκείνο ήταν πάντα τέλειο μέχρι το τελευταίο κομματάκι του.
Τα φυτά από τη μεριά τους όμως είχαν διαφορετική άποψη. Ήταν γεμάτα ζωή και είχαν ψυχή, αλλά δεν τους άρεσε αυτός ο καμουφλαρισμένος τρόπος ζωής.
Από τη μία είχαν όσο νερό ήθελαν, όλα τα θρεπτικά συστατικά και όλες τις κατάλληλες εδαφοκλιματικές συνθήκες για να αναπτυχθούν. Από την άλλη όμως είχαν τα παράπονά τους. Κι αυτά δεν ήταν λίγα. Δεν τους άρεσε που πάνω που μεγάλωνε ένα τους κλαδάκι, οι κηπουροί το ψαλίδιζαν για να είναι συμμετρικό με τα αδέρφια του. Δεν ήθελαν πάντα να πίνουν σερβιρισμένο νερό, και αυτό ακόμα πριν διψάσουν. Ούτε απολάμβαναν να βγαίνουν συνέχεια φωτογραφίες και να ακούνε ψεύτικα κοπλιμέντα από ανθρώπους που σε μισό λεπτό θα τα είχαν ξεχάσει και θα κοιτούσαν κάτι άλλο από τον κήπο αυτό.
Η Ζωή, η τριανταφυλλιά, την κατάσταση αυτή τη βίωνε ως επιφανειακή φροντίδα κι ενδιαφέρον.
Επίσης, αν είχε την επιλογή θα προτιμούσε να ζούσε ελεύθερη και να αγωνίζεται για την επιβίωσή της. Να έβρεχε και να ένιωθε το κρύο, να μην είχε νερό και να κόπιαζε για να μεγαλώσει τις ρίζες της, μέχρι αυτές να βρουν νερό. Να έπεφταν κάτω μαραμένα πέταλα και φύλλα και να γίνονταν τροφή για εκείνη και για τους γειτονικούς φίλους της. Ήθελε να αισθάνεται χρήσιμη και ότι έχει τη δύναμη να στηριχτεί στις ρίζες της, όπως αυτό είναι στη φύση της.
Η τριανταφυλλιά αυτή δεν ήταν η εξαίρεση. Πολλά φυτά ένιωθαν όπως αυτήν. Κάποια είχαν μέσα τους σαν ένστικτο αυτές τις ανάγκες. Μερικά άλλα αισθάνονταν έτσι, γιατί κατάγονταν από προγόνους που είχαν ζήσει σε ελεύθερο περιβάλλον κι έκρυβαν μέσα τους μια υποσυνείδητη ανάμνηση.
Φυσικά στον κήπο ζούσαν και φυτά που σε πρώτη όψη έμοιαζαν χαρούμενα. Απολάμβαναν την καλή ζωή, την περιποίηση και τα φώτα της δημοσιότητας. Όμως κι εκεινα καταβάθος ήταν δυστυχισμένα. Μελαγχολούσαν τις στιγμές που οι άνθρωποι τα προσπερνούσαν. Κι ένιωθαν πολλές φορές θλίψη. Γιατί η χαρά τους πήγαζε από την προσοχή και την αποδοχή των άλλων.
Η ιστορία αυτή όμως πήρε άλλη τροπή σταδιακά. Οι άνθρωποι στους οποίους ανήκε ο κήπος ήταν από μια πολύ πλούσια οικογένεια. Όταν έφυγαν, οι ιδιοκτήτες εκείνοι που ανέλαβαν, το πρώτο πράγμα που έκαναν δεν ήταν να επισκεφτούν εκείνο το μέρος. Ήταν να ψάξουν τα λογιστικά βιβλία και να δουν την εξίσωση έσοδα – έξοδα. Κι όταν είδαν τα αποτελέσματα της εξίσωσης, αυτό δεν τους άρεσε καθόλου. Έτσι αποφάσισαν να λειτουργήσουν για λίγο καιρό ακόμα την επιχείρηση, όπως την αποκαλούσαν μέχρι να εξυπηρετήσουν τις τελευταίες κρατήσεις και μετά θα έκλειναν τις πόρτες για να εκμεταλλευτούν το μέρος με πιο επικερδή τρόπο. Εναλλακτικά, θα κρατούσαν τη γη μόνο ως ιδιοκτησία χωρίς να την αναπτύξουν άμεσα.
Στο διάστημα αυτό απέλυσαν το μεγαλύτερο μέρος του προσωπικού του, διέκοψαν τις παραγγελίες που προμήθευαν με τα απαραίτητα συστατικά τα φυτά, και τα εργαλεια που εξασφάλιζαν τις συνθήκες διαβίωσης των φυτών.
Κάθε μέρα οι επισκέπτες του κήπου έφευγαν όλο και λιγότερο ευχαριστημένοι με το θέαμα που αντίκριζαν.
Και ας μη μιλήσουμε για την εικόνα του κήπου μετά που έκλεισαν οι πόρτες. Μηδέν πότισμα, λίπανση, κλάδευμα, φυτοπροστασία. Τα θερμοκήπια είχαν σπάσει, οι λίμνες είχαν γίνει βούρκος. Από παντού ήταν ορατά, ταλαιπωρημένα φυτά, μαραμένα ή νεκρά. Μία κατεστραμμένη εικόνα που δε θύμιζε καθόλου το παρελθόν.
Η τριανταφυλλιά ίσα που κατάφερνε να επιβιώσει. Παρόλα είχε μέσα της μια χαρά.
Αν και πιο αδύναμη ένιωθε πιο δυνατή. Και μάλιστα εμψύχωνε και τους γύρω της να μην εγκαταλείψουν και να προσπαθήσουν να κρατηθούν στη ζωή όπως μπορούν.
Μερικά φυτά τα κατάφερναν κι έπαιρναν ελπίδα και μια ικανοποίηση μέσα από αυτή την πρωτόγνωρη για εκείνα εμπειρία.
Άλλα φυτά όμως έβλεπαν τα πράγματα διαφορετικά. Ένιωθαν την αδικία και την εγκατάλειψη που έζησαν σε αυτές τις δύο ακραίες καταστάσεις. Από την πλήρη φροντίδα, στην απόλυτη αδιαφορία. Κι έλεγαν ότι ήταν θύματα. Εκλαιγαν και κανείς δεν τα άκουγε. Και σκεφτόντουσαν ότι:
-Επειδή εμείς δεν έχουμε φωνή να μας ακούσει κανείς γι’ αυτό μας παρατάνε να υποφέρουμε. Και καθώς είμαστε εξαρτώμενοι από άλλους, γίναμε έρμαια στις δικές τους αποφάσεις.
Ήταν πράγματι πολύ οδυνηρό που τα εγκατέλειψαν οι άνθρωποι, έτσι απότομα.
Πέρασε το καλοκαίρι, το φθινόπωρο κι ο χειμώνας και πολλά φυτά κατάφεραν να κρατηθούν στη ζωή. Νέα φυτά γεννήθηκαν και μικρά ζώα άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους σιγά- σιγά.
Οι άνθρωποι απείχαν αλλά τελικά το τοπίο, έμοιαζε πιο όμορφο από ποτέ. Τα λουλούδια ήταν ανθισμένα. Αναρριχώμενα φυτά είχαν μπλεχτεί σε φράχτες, θερμοκήπια, χαλάσματα. Πουλιά, πεταλούδες και μικρά ζωάκια τριγύριζαν χαρούμενα σε κάθε γωνιά του. Ο κήπος πλέον δεν έβγαζε εγκατάλειψη ούτε ψεύτικη επιμέλεια. Αντιθέτως, έβγαζε μια αυθεντική ομορφιά που όμοιά της ήταν δύσκολο να βρει κάποιος.
Ο κήπος παρέμεινε έτσι για πολλά χρόνια στη φυσική του κατάσταση και ισορροπία πιο ολοκληρωμένος από ποτέ. Κι αν δεν τον έβλεπε ανθρώπου μάτι εκείνος ήταν ευτυχισμένος και έπαιρνε αξία από τον κύκλο της ζωής που δε σταμάτησε ποτέ να κυλάει μέσα του.
Ερωτήσεις για σκέψη και δημιουργία
- Ζωγράφισε, αν θέλεις, ένα μέρος του κήπου όπως το φαντάζεσαι να ήταν στην αρχή της ιστορίας. Στη συνέχεια, φτιάξε πάλι την εικόνα που πιστεύεις ότι θα είχε, αυτό το μέρος, την άνοιξη που αναγεννήθηκε με τις δικές του δυνάμεις.
- Εσύ συμφωνείς με τη σκέψη που είχε η τριανταφυλλιά από την αρχή της ιστορίας; Που δηλαδή προτιμούσε να μην έχει την τέλεια ζωή με έτοιμες συνθήκες αλλά να αγωνίζεται σε αληθινές συνθήκες; Σκέψου το λίγο.
- Στη συνέχεια, ανάλογα με την απάντησή σου, γράψε, ζωγράφισε ή ετοίμασε ένα μικρό ποιηματάκι, με πρωταγωνιστή εσένα αυτή τη φορά, πάνω σε αυτό το θέμα.
- Εσύ έχεις νιώσει ποτέ ότι οι μεγαλύτεροι που είναι κοντά σου, ξεχνούν τις δυνατότητες σου; Δηλαδή σου προσφέρουν φροντίδες και βοήθεια σε στιγμές που ξέρεις ότι μπορείς να τα καταφέρεις μόνος σου;
- Θέλεις κάποιες φορές να δοκιμάσεις να προσπαθήσεις κάτι και δε σου το επιτρέπουν οι μεγάλοι για να σε προστατεύσουν;
- Εσύ πως νιώθεις τότε; Πώς θα ήθελες να σε αντιμετωπίσουν; Τι θα τους έλεγες για να καταλάβουν και να μπορέσουν να σε ακούσουν; Αυτή θα ήταν η μεγαλύτερη βοήθεια γιατί με αυτό τον τρόπο θα βρίσκατε μαζί τη λύση.
- Πώς φαντάζεσαι ένα παιδάκι που του προσφέρουν όλες τις ανέσεις; Πώς θα εξελιχθεί ο χαρακτήρας του ως παιδί κι ως μεγάλος;
Σημείωση: Σίγουρα, το ξέρεις κι εσύ, σε ένα παιδί, δεν είναι καλό να του προσφέρουν τα πάντα, αλλά ούτε και να το παραμελούν. Το πιο σημαντικό είναι να ακούν τις ανάγκες του, εκείνοι που το φροντίζουν. Αν το κάνουν αυτό με αγάπη, σιγά- σιγά κι εκείνο θα μάθει να φροντίζει τον εαυτό του. Επίσης, θα μάθει να ανταποκρίνεται με αγάπη στα συναισθήματα των άλλων.