Introduction
The mouse family leads a calm and happy life. But one night, something unexpected happened that tormented their peace. The first reaction of the family to this abrupt change is fear. Then, they had second thoughts, did the difficulty come to offer them a gift?
Once upon a time, the mother and the father mouse lived in the forest with their nine little mice. They lived together with the grandmothers and grandfathers, too.
Their house was an old oak. It was big and hollow from top to bottom. The nest was not very special, but it was a good and convenient choice.
They thought of themselves to be happy and lucky. Yet one night, before a strong storm, big lightning struck. The oak was the tallest tree, so lightning struck and destroyed it.
Yet, the mice were fortunate enough as the moment of the disaster were out for food. Thus, they were fine, but the house was not. The mice were crying, and the grown-ups were shocked. Mom Mouse had the same reaction as the rest of her family in the first place. But soon after, she noticed her family devastated, and she acted quickly to protect them. Gathering courage, she said:
-What happened to us is tragic. Within seconds we lost our home and all our belongings. You are right to cry. It is more than natural. But I will not let this get us down. We must find a solution because the storm is approaching, and we must be careful. We are a large family that makes it difficult to find a friend’s home to accommodate us. And it is not practical to separate to go to stay in different houses. So we have to find a new shelter for all of us, and I think I have found this place. Wait a minute to make sure.
Mother Mouse calls her cousin the Bat, who rushes immediately.
-Hello cousin, what are you all doing out with this bad weather?
– My dear cousin. Who could tell! You must have heard of the big thunderbolt that struck a while ago. It fell on our house and burned it in less than a minute.
– Are you kidding me? I feel so sorry for you. Now tell me, are you thinking what I am thinking?
-Maybe. I know you live in the cave, and you, the bats, stay on the top level. But, we, the mice make nests underground. What do you say, can we share the cave? And one more thing. Is there any enemy- animals around?
– I love your idea. I had the same on my mind. You don’t have to worry about anything. There are neither enemies nor anything unpleasant in this cave. Please, hurry as the storm is getting stronger. I am afraid of you catching any cold.
The whole family did not lose a minute. And after they arrived safe, everyone stopped to rest for a while. Inside the cave, they discovered shiny minerals and fireflies. So the cave gave off a glow for them. How beautiful was the cave! How lucky the mice felt to stay in this magical place!
Except for the young mice lacked their warm bed and toys. The grandparents were missing their woolen clothes. Dad would still miss something, but he remained silent. Mom lacked the comfort of her home. She thought it would take them a long time to get used to in the new place.
The Bat cousin understood the family’s insecurities. So she told them:
-In this cave in the summer live the swallows. Now that it is winter, they stay in Africa, and their nests are empty. Next year they will build new ones. So they do every spring. If you want, you can use their nests as beds.
The mice tried them without losing any moment. How warm they felt in them! The mice and the whole family fell asleep in a minute. With all this fatigue and agony, their eyelids seemed heavier than ever.
In the morning, they woke up relaxed and with more energy. Mother Mouse hugged and kissed the little mice and told them that the most important thing now was to find food. They did not face any difficulties. Outside the cave was a chestnut and a hazelnut. Everyone picked the nuts they needed for the day. Then they quenched their thirst with drops of water running from the leaves of the trees.
Having met these basic needs, they set to work together. Their goal was to build a comfortable home. It would look like their old house, but it would be even better. The family has been happy in their oak house for so many years. They loved it, but not everything was perfect there. So they wanted to use their past knowledge to make something that would suit them even more.
They dug deep into the cave and made separate rooms. The cave was giant, so they had the opportunity to create their dream home, including playgrounds and libraries. They opened corridors and used the best materials. After finishing, they wanted to find clothes, books, kitchenware, toys, and the necessary furniture. Or to say it right, to create them.
They enjoyed this process. The family had a lot of enthusiasm to make the items they would use every day.
Now and then, of course, they complained when they missed their old house or their old stuff.
Yet, the difficulty they went through taught them many lessons. The young mice were eager to share their experiences at school. They had already known this kind of philosophy, but now they understood it deeper. They said:
-Our lives change in a moment. So, we should not take anything for granted. We must appreciate our loved ones and the simple everyday things. The help we offer may seem small, but it makes a big difference in the eyes of the creature in need. Likewise, we must accept some help when we need it. And mutual support makes the relationship equal and develops it. We can call it a relationship of love and cooperation. In difficult times, composure gives us room to think and move fast. The organization is also a necessary component to achieve our goal from a practical point of view. On the other hand, crying helps us see what we are missing. So we do not need to blame ourselves when sad. In the end, we discovered that from a bad situation, we might come out victorious and happier.
Questions for thought
- How do you imagine the cave the mice went to live? Describe it in words or pictures.
- Paint the new house of mice as you imagine it.
- Do you remember having a difficult time with an unexpected change?
- Did you feel closer to your friends and family at that moment?
- Did you ask for help from anyone? If so, did he give it to you?
- After a while, can you think of any positive outcome of this experience for you?
- If not, can you think of an example from your experience which proves that something positive may come out of a bad experience?
Η ποντικοοικογένεια
Εισαγωγή
Η οικογένεια ποντικών ζει μια ήρεμη και χαρούμενη ζωή. Μια νύχτα όμως η ησυχία της θα χαλάσει. Η πρώτη αντίδραση της οικογένειας στην απότομη αυτή αλλαγή είναι ο φόβος. Μήπως όμως η δυσκολία ήρθε για να τους προσφέρει το δικό της δώρο;
Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε στο δάσος με τα εννιά ποντικακια της μια μαμα ποντικίνα. Μαζί τους ζούσε κι ο μπαμπάς ποντικουλης, οι δύο γιαγιάδες ποντικούλες κι οι δυο παππούδες ποντικουλάκηδες.
Το σπίτι που ζούσαν ήταν μια παλιά βελανιδιά αρκετά μεγάλη, και κούφια από πάνω ως κάτω. Δεν ήταν κάτι σπουδαίο αλλά για αυτή την πολυμελή οικογένεια ήταν ό,τι καλύτερο.
Μια νύχτα όμως, πριν ξεκινήσει δυνατή καταιγίδα, έπεσε ένας μεγάλος κεραυνός. Η βελανιδιά ήταν το πιο ψηλό δέντρο σε εκείνη την περιοχή, έτσι ο κεραυνός τη χτύπησε και την κατέστρεψε.
Ευτυχώς όλα τα ποντικάκια είχαν βγει έξω για να βρουν λίγο φαγητό και έτσι σώθηκαν. Όμως το σπίτι τους και όλα τα πράγματά τους είχαν καταστραφεί ολοσχερώς.
Τα ποντικακια έκλαιγαν και οι μεγάλοι είχαν μείνει με το στόμα ανοιχτό. Η μαμά ποντικίνα είχε κι εκείνη την ίδια αντίδραση.με την υπόλοιπη οικογένειά της σε πρώτη φάση. Αλλά αμέσως μετά παρατήρησε την οικογένειά της συντετριμμένη και κατευθείαν σαν αντίδραση για να τους προστατεύσει μάζεψε κουράγιο και είπε.
Αυτό που μας συνέβη αγαπημένοι μου, είναι πραγματικά τραγικό. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα χάσαμε το σπίτι μας και όλα τα υπάρχοντά μας. Έχετε δίκιο να κλαίτε και είναι φυσιολογικό.
Όμως να ξέρετε ότι δε θα αφήσω αυτό να μας πάρει από κάτω. Θα προσπαθήσω κι εγώ κι εσείς να βρούμε γρήγορα μια λύση, γιατί η καταιγίδα πλησιάζει και πρέπει να προφυλαχτούμε. Κι αφού σκέφτηκε ότι ως πολυμελής οικογένεια που είναι θα ήταν δύσκολο να βρουν σπίτι να τους φιλοξενήσει. Και πως δε θα ήταν πρακτικό να χωριστούν για να πάνε σε άλλα σπίτια βάρους φιλοξενήσουν, κατέληξε στο εξής συμπέρασμα. -Πρέπει να βρούμε καινούριο καταφύγιο και νομίζω πως ξέρω ποιο θα είναι αυτό. Περιμένετε μισό λεπτό να το επιβεβαιώσω. Και φωνάζει γρήγορα την ξαδέρφη της τη Νυχτερίδα, η οποία σπεύδει αμέσως. -Γεια σου ξαδέρφη τι κάνετε όλοι έξω με αυτό τον καιρό; – Πού να σου τα λέω αγαπημένη μου ξαδερφούλα. Θα άκουσες φαντάζομαι το μεγάλο κεραυνό που χτύπησε πριν λίγο. Έπεσε πάνω στο σπιτικό μας και το έκαψε σε λιγότερο από λεπτό. – Τι μου λες βρε παιδί μου. Πολύ λυπάμαι για το κακό που σας βρήκε. Πες μου ότι σκέφτεσαι αυτό που σκέφτομαι. – Ναι, έλεγα εσείς μένετε στη σπηλιά αλλά κατοικείτε ψηλά σε αυτή. Ενώ εμείς χρειαζόμαστε έδαφος κι ίσως και το υπέδαφος. Τι λες μπορούμε να μοιραστούμε τον ίδιο χώρο; Και κάτι ακόμα. Μήπως στη σπηλιά κατοικεί κανένα ζώο που να είναι εχθρός μας;- Πολύ καλή η ιδέα σου ξαδέρφη. Κι εγώ θα σου το πρότεινα. Μην ανησυχείς θα τα βρούμε μια χαρά. Ούτε εχθροί σας υπάρχουν ούτε τίποτα δυσάρεστο στη σπηλιά αυτή. Μην αργείτε μόνο γιατί η καταιγίδα δυναμώνει και φοβάμαι μην κρυώσετε.
Μια και δυο λοιπόν ξεκινάει όλη η οικογένεια ποντικών για τη σπηλια. Κι αφού έφτασε ασφαλής σταμάτησαν όλοι λίγο να ξαποστάσουν. Μέσα στη σπηλιά εκτός από νυχτερίδες είχε λαμπερά ορυκτά και πυγολαμπίδες. Έτσι η σπηλιά έβγαζε μια λάμψη πρωτόγνωρη για αυτούς. Τι όμορφα που ήταν! Πόσο τυχεροί ένιωθαν θα έμεναν μέσα σε αυτό το μαγικό μέρος.
Μόνο που .. στα μωρά ποντικάκια έλειπε το ζεστό τους κρεβάτι και τα παιχνίδια τους. Στους παππούδες και στις γιαγιάδες έλειπαν τα μάλλινα ρούχα τους. Στον μπαμπά όλο και κάτι θα του έλειπε κι εκείνου αλλά δε μίλησε. Μόνο αναστέναξε. Στη μαμά έλειπε η άνεση του σπιτιού της. Σκεφτόταν ότι θα τους πάρει πολύ χρόνο για να βολευτούν στο νέο μέρος.
Η ξαδέρφη η νυχτερίδα κατάλαβε αμέσως τη σκέψη και το φόβο της οικογένειας. Τους λέει λοιπόν: Σε αυτή τη σπηλιά το καλοκαίρι ζούσαν τα ορτύκια. Τώρα που είναι χειμώνας έχουν φύγει για την Αφρική. Έτσι άφησαν τις φωλιές τους αδειανές. Του χρόνου που θα επιστρέψουν θα χτίσουν καινούριες. Έτσι κάνουν κάθε άνοιξη. Αν θέλετε λοιπόν, μπορείτε να κρατήσετε τις φωλιές τους και να τις κάνετε ζεστά κρεβατάκια για εσάς και για τα ποντικάκια. Πράγματι τι όμορφα και ζεστά κρεβατάκια ήταν αυτά! Τα ποντικάκια και όλη η οικογένεια αποκοιμήθηκε στο λεπτό. Με όλη αυτή την κούραση και την αγωνία που είχαν περάσει τα βλέφαρά τους βάραιναν πιο πολύ από ποτέ.
Το επόμενο πρωί ξύπνησαν ξεκούραστοι και με πιο πολλή ενέργεια. Η μαμά τους καλημέρισε και τους είπε ότι το πιο σημαντικό τώρα ήταν να βρουν φαγητό. Δε δυσκολεύτηκαν και πολύ αλήθεια είναι. Έξω από τη σπηλιά ήταν μια καστανιά και μία φουντουκιά. Ο καθένας μάζεψε όσους καρπούς χρειάζονταν και λίγους παραπάνω για τα επόμενα γεύματα της ημέρας. Μετά φρόντισαν να ξεδιψάσουν με σταγόνες νερού που έτρεχαν από τα φύλλα των δέντρων.
Και στη συνέχεια, αφού είχαν καλύψει αυτές τις βασικές τους ανάγκες στρώθηκαν όλοι μαζί στη δουλειά. Είχαν βάλει στόχο να χτίσουν στη σπηλιά ένα άνετο σπιτικό όπως το παλιό τους αλλά ακόμα καλύτερο. Τόσα χρόνια είχαν βολευτεί στο σπιτάκι τους και το αγαπούσαν όμως κι εκεί δεν ήταν όλα τέλεια. Ήθελαν λοιπόν αυτή τη γνώση που είχαν μαζέψει να τη χρησιμοποιήσουν για να φτιάξουν κάτι που θα τους βόλευε ακόμα περισσότερο.
Έτσι έσκαψαν βαθιά μες στη σπηλιά κι έφτιαξαν ξεχωριστά δωμάτια. Η σπηλιά ήταν γιγάντια έτσι είχαν την άνεση να χτίσουν πολλούς διαφορετικούς χώρους. Συγκεκριμένα, ένα δωμάτιο ανά τρία ποντικάκια με τα κρεβατάκια τους, ένα για τον μπαμπά και τη μαμά και δύο για τους παππούδες και της γιαγιάδες. Εφτιαξαν ακόμα τρεις κουζίνες και τρία μπάνια, δύο καθιστικά, δύο παιδότοπους και δύο βιβλιοθήκες. Κι αφού άνοιξαν διαδρόμους και δωματιάκια, μετά από σιγά σιγά θα άρχιζαν πάλι να βρίσκουν τον τρόπο να τα εξοπλίσουν. Ήθελαν να βρουν ρούχα, βιβλία, κουζινικά, παιχνίδια και τα απαραίτητα έπιπλα. Ή μάλλον να τα φτιάξουν από μόνοι τους.
Τους άρεσε που έφτιαχναν όλα αυτά τα πράγματα. Είχαν πολλή όρεξη να κατασκευάζουν τα αντικείμενα που θα χρησιμοποιούσαν κάθε μέρα.
Κάποιες μέρες βέβαια τους έπιανε και το παράπονο όταν τους έλειπε το παλιό τους σπίτι ή τα παλιά τους πράγματα.
Παρόλα αυτά η δυσκολία που πέρασαν τους δίδαξε πολλά πράγματα και τα συζητούσαν μεταξύ τους αλλά μετέφεραν τις ιδέες τους και στο σχολείο. Μερικά από τα λόγια που τους είπαν ήταν:
Πολλές φορές η ζωή μας αλλάζει μέσα σε μια στιγμή. Έτσι, δεν πρέπει να θεωρούμε τίποτα δεδομένο. Αλλά να εκτιμάμε τα απλά καθημερινά πράγματα και τους αγαπημένους μας. Η βοήθεια που προσφέρουμε στους δικούς μας μπορεί να φαίνεται μικρή κι όμως κάνει μεγάλη διαφορά στη ζωή τους. Ομοίως κι εμείς πρέπει να δεχόμαστε βοήθεια από εκείνους. Αυτό είναι που κάνει τη σχέση ισότιμη και την εξελίσσει. Σχέση αγάπης και συνεργασίας δηλαδή. Στις δύσκολες στιγμές η ψυχραιμία μας δίνει χώρο να σκεφτούμε και να κινηθούμε γρήγορα. Η οργάνωση είναι κι εκείνη απαραίτητο συστατικό για να πετύχουμε το στόχο μας από πρακτική άποψη. Από την άλλη το κλάμα βοηθάει για να δούμε τι μας λείπει. Άρα δε χρειάζεται να ενοχοποιούμε τον εαυτό μας όταν λυπάται. Στο τέλος αυτό σημαίνει ότι από μια δύσκολη κατάσταση μπορούμε να βγούμε κερδισμένοι και πιο δυνατοί.
Ερωτήσεις για σκέψη
- Πώς φαντάζεστε τη σπηλιά που πήγαν να ζήσουν οι ποντικοί; Περιγράψτε την με λέξεις ή εικόνες.
- Ζωγραφίστε το νέο σπιτάκι των ποντικών όπως εσείς το φαντάζεστε.
- Εσείς έχετε περάσει κάποια δύσκολη στιγμή που άλλαξαν τα δεδομένα μέσα σε λίγη ώρα;
- Εκείνη τη στιγμή νιώσατε πιο κοντά στους δικούς σας;
- Ζητήσατε βοήθεια από κάποιον; Αν ναι, σας την έδωσε;
- Μετά από καιρό πιστεύετε ότι βγήκε κάτι θετικό για εσάς από αυτή τη δυσκολία;
- Αν όχι, θυμάστε κάποιο άλλο δυσάρεστο που σας συνέβη αλλά αποδείχτηκε στο τέλος ότι ήταν για καλό;
