The Moles or The Storm

Introduction

The Mouse family meets the Moles. They find each other in difficult conditions. Mice are generous and want to help the Moles. But as time goes on, the Mice get tired. Moles become a less pleasant company. It seems as if Moles do not care about those around them or move on with their lives. Mrs. Mouse decides to get to know them better before jumping to negative conclusions about them. Mrs. Mole opens her heart, and Mrs. Mouse changes her image of the Mole family. Only then can she understand them and perhaps help them more effectively.

The mouse family lived for a year in the cave and was happy. They had dug very deep into the rocks, and their house was warm and well-protected. The bats lived undisturbed in the cave having their space. So everything worked smoothly. 

Until one night when it rained a lot. The strongest storm that had ever existed in the forest. The water fell to the ground with a momentum that the soil could not absorb. The storm took a very long. So the underground nests flooded.

The Mouse family remembered the drama they had gone through when the big lightning struck their nest. Mrs. Mouse’s heart could not bear to think of the pain that these animals would have, losing their homes.

So she put on her raincoat, picked up a lantern, and started with Mr. Mouse to find the families who were in danger. It was not long before they found them. They found a family of moles and two families of ants. They took the Ants on their backs and walked back to the cave with the Mole family. 

Mr. and Mrs. Mouse have known the Ants for a long time, but they had never seen the Moles before. Anyway, they all arrived in the cave soon and sat inside in relief.

The ants thanked the mice for saving their lives. The moles did not say a word. Only after a few minutes did they start complaining, instead.

What unlucky creatures we are! How will we be comfortable in this inhospitable cave? We can’t stand so many losses.

On the other hand, the ants felt very productive and started digging in the soil of the cave to build their new anthills. The ants are restless. They work night and day, so they had started their job with a great appetite. They were looking for ways to make their new nest more beautiful and functional than the first one.

The Moles did not stop their whining for a moment. It was a family with dad, mom, and two little moles.

-Do not worry! You can stay in our house until you build a new home. You will see we are going to have a wonderful time. I know you went through a lot of losses tonight. But, everything will be fine from now on.

At the end of these words, Mrs. Mouse took them by the hand and led them to their house.

The Moles were impressed. What a cute and cozy house that was! How comfortable!

The nine little mice also jumped up and down happily. They were so enthusiastic the little moles would stay with them. The Moles felt comfortable that night. Soon, they went to bed to relax from the day’s adventures.

The next day at dawn, the weather was good. The sky was clear without any clouds, and the sun greeted them with warmth. The Mouse family had a lot of work to do. The little Mice had to study for school and clean their rooms. Then, they could play. Their parents also went to work.

But, the Moles did not make any move to prepare their new home or help the Mice. They got up late in the morning and enjoyed a breakfast prepared by Mr. and Mrs. Mouse. Then, the little Moles went to the playground of the house, and their parents to the library.

The days passed, yet the Moles were still stable. They did not try to start their new home or a new life.

The Mouse family did not feel very comfortable because they did not have extra rooms for the Moles. The Mice also got tired because the moles did not help with the housework.

One morning, most members of the two families were absent from home. So, Mrs. Mouse found a chance to approach Mrs. Mole to talk to her.

-I have lived in this forest all my life. But, I first met you on the night of the flood. I would love to know your story. Do you want to tell me?

Mrs. Mole replied:

-My story is not happy, and I would like to forget it. Yet, I will talk to you. You and your family cared for us without knowing us, and we owe you a lot. So, first of all, I want to tell you a big thank you, which I am afraid I have not said to you before. We are more than grateful to you for your accommodation and patience. I cannot explain it, but my family is stuck. But, first of all, I will start with my family story.

My husband and I have been together since we were children. We grew up in a forest far away from here. We were happy. Yet, one summer, a fire broke out. We lost our families, and he and I managed to survive. Of course, we had to leave the forest we loved so much to save ourselves from the fire.

So we ended up in a more deserted and unfriendly area at the end of the forest. The food there was minimum but, we were exhausted, and we had to stay there to rest. We were scared and spent the days in our nest. Birds of prey were flying in the sky. 

Leaving that place, we approached an area that looked so beautiful! We said we got lucky after so much trouble. We felt carefree there, making new friends. In this place, we started our family. But we did not know the difficulties we would encounter there as well. 

Our home was next to a farm. The farmer and his wife decided to sell the farm and leave. They got old and wanted to move close to their children and grandchildren. We saw the people who bought it. Then, other people came to do the work. None of them looked like a farmer. They counted, photographed, and kept notes on devices. 

One day some people took the farm animals on big tracks. But worst of all, one morning, big machines came down and started digging the soil.  I still wonder how we managed to escape from the excavators. And, we had left the home we had loved so much in a panic in a few minutes. 

Then we came to this forest where we met you. We only managed to calm down for a few days, and the flood that destroyed our new home took place. So you can understand, my friend, how shocked we are as a family at this moment. We have lost all hope and every will to start again. Mrs. Mouse listened with full attention to Mrs. Mole. 

She could not believe her ears the adventures of the Mole family. The Moles had gone through so much. That is why they could not find the courage to start over. 

Mrs. Mouse felt sorry for them. The Moles were neither lazy nor ungrateful. They are mourning their tragedies right now, she thought. And they are trying to recharge.

At noon, Mrs. Mouse talked to her family. Everyone had to learn about the life of the Moles.

She also told Mrs. Mole that she felt compassion for them. She and her family were welcome to take a break for a little more time in their place. Some of Mrs. Mouse’s words were:

-Yet, the fact that you managed to survive after so many adventures is not just a miracle. It also means that you fight against the difficulties you encounter. I cannot imagine being in your shoes. I cannot promise you that from now on everything will be fine. 

But, I tell you is that we will give you a break to breathe. Then, if you agree, we will help you, build a new house in the cave.

I wish you with all my heart, Mrs. Moles, never have to leave your house again, without your will. And to live from now a calmer and happier life.

Fortunately, this is what happened in the end. After a while, the Moles made a new home. The Mole family was excited again after so long. And this time, they were lucky as they lived well and even better than before.

Questions for thought and action

1. Paint as you imagine this storm. Mr. and Mrs. Mouse, wearing waterproof clothes holding their umbrellas. 
2. Are you thinking of helping other people or creatures sometimes?
3. Are there any people you know who are being teased or talked about behind their backs?
4. Talk to them if you want, and ask them their story. You will see these people differently later. You will feel compassionate and more understanding of their struggle.
5. You can also try this exercise with people you admire. Again something positive will be for you to learn their story. You will discover that these people have also gone through many difficulties.
6. Have you set any goals that you find difficult to achieve?
7. Can you imagine people who have a story matching the text you have read? (For example, war refugees, people affected by fires, or other disasters).

Οι τυφλοπόντικες 

Εισαγωγή

Η οικογένεια των ποντικών συναντάει τους τυφλοπόντικες. Γνωρίζονται σε δύσκολες συνθήκες. Οι ποντικοί έχουν καλές διαθέσεις και θέλουν να βοηθήσουν τους τυφλοπόντικες. Όσο περνάει ο καιρός όμως οι ποντικοί κουράζονται. Οι τυφλοπόντικες δεν είναι πολύ ευχάριστη παρέα. Φαίνεται σαν να μη νοιάζονται για τους γύρω τους αλλά ούτε και για να κάνουν το επόμενο βήμα. Η ποντίκια αποφασίζει να τους γνωρίσει καλύτερα πριν βγάλει βιαστικά συμπεράσματα για αυτούς. Όταν η τυφλοποντικίνα της ανοίγεται, αλλάζει εντελώς η εικόνα της για αυτή την οικογένεια. Τότε μόνο μπορεί να τους καταλάβει κι ίσως να τους βοηθήσει πιο ουσιαστικά. 

Η ποντικοοικογένεια ζούσε ένα χρόνο στη σπηλιά κι ήταν ευτυχισμένη. Είχαν σκάψει πολύ βαθιά μέσα στους βράχους και το σπιτάκι τους ήταν ζεστό και προστατευμένο.

Οι νυχτερίδες ζούσαν ελεύθερες κι ανενόχλητες  στην οροφή της σπηλιάς κι ειχαν το δικό τους χώρο. Όλα λοιπόν κυλούσαν ομαλά. Μέχρι που, ένα βράδυ έριξε την πιο δυνατή βροχή που είχε κάνει ποτέ στο δάσος. Το νερό έπεφτε στη γη με τέτοια ορμή, που δεν προλάβαινε να απορροφηθεί από το χώμα. Αυτό γινόταν για ώρες πολλές κι έτσι τα σπίτια που ήταν κάτω από το έδαφος, πλημμύρισαν. 

Η ποντικίνα θυμόταν το κακό που είχαν περάσει τη νύχτα που έπεσε στη φωλιά τους ο μεγάλος κεραυνός. Η καρδιά της δεν άντεχε να σκέφτεται τον πόνο που θα είχαν τα ζωάκια που έχασαν το σπιτάκι τους σε αυτή την καταιγίδα. 

Έτσι φόρεσε το αδιάβροχό της, πήρε ένα φαναράκι και ξεκίνησε με τον μπαμπά ποντικούλη να βρουν τις οικογένειες που ήταν σε κίνδυνο. Δεν άργησαν καθόλου να τις βρουν. Ήταν μια οικογένεια τυφλοποντικών και δύο οικογένειες μυρμηγκιών. Πήραν τα μυρμήγκια στην πλάτη τους και ξεκίνησαν μαζί με την οικογένειά τυφλοποντικών να πάνε πίσω στη σπηλιά. 

Τα μυρμήγκια τα γνώριζαν από παλιά, τους τυφλοπόντικες όμως δεν τους είχαν δει ποτέ πριν. Κατέφθασαν όλοι μαζί στη σπηλιά και κάθισαν μέσα της ανακουφισμένοι. 

Τα μυρμήγκια ευχαρίστησαν πολλές φορές τα ποντίκια που τους έσωσαν τη ζωή. Οι τυφλοπόντικες όμως δεν είπαν λέξη. Μόνο μετά από λίγα λεπτά άρχισαν να παραπονιούνται. 

Τι κακό ήταν αυτό που μας βρήκε πάλι, πώς θα βολευτούμε σε αυτή την αφιλόξενη σπηλιά και διάφορα τέτοια. 

Τα μυρμήγκια από την άλλη ως πολύ εργατικά έπιασαν αμέσως δουλειά κι άρχισαν να σκάβουν στο χώμα της σπηλιάς να χτίσουν τις νέες τους μυρμηγκοφωλιές. Τα μυρμήγκια είναι ακούραστα. Δουλεύουν πάντα νύχτα, μέρα, έτσι έκαναν τη δουλειά τους με όρεξη. Έψαχναν τρόπους για να κάνουν τη νέα τους φωλιά πιο όμορφη και πιο λειτουργική από την πρώτη. 

Οι τυφλοπόντικες από την άλλη δε σταμάτησαν λεπτό την γκρίνια. Ήταν μια οικογένεια με μπαμπά, μαμά και δύο παιδάκια. 

-Μην ανησυχείτε! Θα σας φιλοξενήσουμε στο δικό μας σπίτι μέχρι να φτιάξετε εσείς το δικό σας. Θα δείτε θα περάσουμε υπέροχα. Το ξέρω περάσατε πολλά απόψε αλλά όλα θα πάνε καλά από εδώ και πέρα.

Τελειώνοντας αυτά τα λόγια η ποντίκια τους πήρε από το χέρι και τους οδήγησε στο σπιτάκι τους. 

Οι τυφλοπόντικες εντυπωσιάστηκαν. Τι υπέροχο σπιτάκι που ήταν αυτό! Τι άνετο!

 Τα εννιά ποντικάκια χοροπηδούσαν κι εκείνα από τη χαρά τους που θα είχαν παρέα τα τυφλοποντικάκια να παίζουν μαζί. Βολεύτηκαν λοιπόν εκείνο το βράδυ και αποκοιμήθηκαν όλοι μαζί.

Την επόμενη μέρα που ξημέρωσε, ο καιρός ήταν πολύ καλός. Ο ουρανός ήταν καθαρός χωρίς σύννεφα και ο ήλιος τους καλημέρισε όλους με ζεστασιά. Τα ποντικάκια είχαν να κάνουν πολλές δουλειές. Είχαν να μελετήσουν για το σχολείο που θα πήγαιναν την άλλη μέρα. Είχαν να καθαρίσουν τα δωμάτιά τους. Στη συνέχεια όμως θα μπορούσαν να παίξουν. Οι γονείς κι οι παππούδες στρώθηκαν κι εκείνοι στις δουλειές τους. 

Οι τυφλοπόντικες από την άλλη, δεν έκαναν κάποια κίνηση για να ετοιμάσουν το νέο τους σπιτικό. Το πρωί σηκώθηκαν και απόλαυσαν το πρωινό που τους είχε ετοιμάσει η ποντικίνα και ο ποντικούλης. Στη συνέχεια τα παιδιά πήγαν στον παιδότοπο του σπιτιού και οι γονείς στη βιβλιοθήκη. 

Οι μέρες περνούσαν και οι τυφλοπόντικες εξακολουθούσαν να μην προσπαθούν να ξεκινήσουν το νέο τους σπίτι και τη νέα τους ζωή. 

Η ποντικοοικογένεια δεν ένιωθε και πολύ άνετα γιατί δεν είχαν επιπλέον δωμάτια ώστε να έχει ο καθένας το χώρο του. Άσε που ήταν περισσότερο κουρασμένοι γιατί οι τυφλοπόντικες δε βοηθούσαν στις δουλειές του σπιτιού.   

Μία μέρα που στο σπίτι ήταν ησυχία γιατί οι περισσότεροι έλειπαν στις δουλειές τους, η μαμά ποντικίνα πλησίασε την τυφλοποντικίνα και τη ρώτησε.   

• Εγώ ζω πολλά χρόνια σε αυτό το δάσος. Όμως δε σας θυμάμαι. Σας γνώρισα πρώτη φορά τη νύχτα του κατακλυσμού. Θα ήθελα πολύ να μάθω την ιστορία σας. Θέλεις να μου την πεις;  

Η τυφλοποντικίνα της απάντησε: 

• Η ιστορία μου δεν είναι και πολύ χαρούμενη και δε θέλω να τη θυμάμαι. Όμως θα σου την πω επειδή μας νοιάστηκες χωρίς να μας γνωρίζεις, κι επειδή σου χρωστάμε πολλά. Εγώ και ο άντρας μου είμαστε μαζί από παιδιά.  Μεγαλώναμε ευτυχισμένοι σε ένα δάσος πολύ μακριά από εδώ. Ένα καλοκαίρι όμως έπιασε πυρκαγιά. Χάσαμε τις οικογένειές μας κι απομείναμε εγώ κι εκείνος. Φυσικά έπρεπε να εγκαταλείψουμε το δάσος που τόσο αγαπούσαμε για να σωθούμε απ’ τη φωτιά. Έτσι καταλήξαμε σε μία περιοχή πιο γυμνή και αφιλόξενη που βρισκόταν στο τέλος του δάσους. Το φαγητό εκεί ήταν ελάχιστο. Επιπλέον, είμαστε φοβισμένοι και δε βγαίναμε καθόλου από τη φωλιά μας, γιατί στον ουρανό πετούσαν αρπακτικά πουλιά. Είμαστε όμως τόσο ταλαιπωρημένοι, που αναγκαστικά έπρεπε να μείνουμε εκεί ένα διάστημα για να ξαποστάσουμε. Φεύγοντας από εκείνο το μέρος πλησιάσαμε μία περιοχή που φαινόταν αρκετά όμορφη και λέμε επιτέλους ένα καλό νέο μετά από τόση ταλαιπωρία. Εκεί ζήσαμε χαρούμενοι, γνωρίσαμε φίλους, κάναμε την οικογένειά μας. Δεν ξέραμε όμως τις δυσκολίες που θα συναντούσαμε κι εκεί. Αυτό το μέρος που ζούσαμε τότε ήταν δίπλα σε μία φάρμα. Ο αγρότης κι η γυναίκα του κάποια στιγμή μεγαλώνοντας κουράστηκαν, κι είπαν να φύγουν. Ωστόσο, θα πουλούσαν τη γη τους πιο πριν. Είδαμε τους ανθρώπους που την αγόρασαν.  Βλέπαμε και άλλους ανθρώπους που ερχόντουσαν να κάνουν δουλειές. Δεν έμοιαζε  κανένας τους με αγρότη. Μετρούσαν, φωτογράφιζαν, κρατούσαν σημειώσεις σε χαρτιά. Μια μέρα  πήραν τα ζώα της φάρμας με αυτοκίνητα. Αλλά το χειρότερο, ένα πρωί, ξαφνικά κατέβηκαν μεγάλα μηχανήματα κι άρχισαν να σκάβουν το χώμα. Το πώς γλιτώσαμε από τους εκσκαφείς, ακόμα απορώ. Εμείς και τα παιδάκια μας εγκαταλείψαμε κι αυτό το μέρος που τόσο είχαμε αγαπήσει μες στον πανικό σε λίγα μόνο λεπτά. Στη συνέχεια ήρθαμε σε αυτό το δάσος όπου και συναντηθήκαμε. Λίγες μόνο ημέρες προλάβαμε να ηρεμήσουμε, και γίνεται ο κατακλυσμός που πάλι κατέστρεψε το σπιτικό μας. Καταλαβαίνεις λοιπόν, ποντικίνα μου πόσο φοβισμένη οικογένεια είμαστε. Έχουμε χάσει κάθε ελπίδα και κάθε θέληση για προσπάθεια. 

Η ποντικίνα άκουγε με μεγάλη προσοχή. Δεν μπορούσε να πιστέψει στα αυτιά της τις περιπέτειες αυτής της οικογένειας. Είχαν περάσει τόσα πολλά για αυτό τώρα, είχαν ανάγκη να ξεκουραστούν και δεν έβρισκαν το κουράγιο να ξεκινήσουν από την αρχή. Τους συμπόνεσε πραγματικά και ένιωσε άσχημα με τον εαυτό της που είχε κάνει κακές σκέψεις για αυτούς. Ότι δηλαδή δεν έχουν τη διάθεση να προσπαθήσουν και πως δεν έχουν ευγνωμοσύνη που τους προσέφεραν ένα τόσο όμορφο καταφύγιο. 

Η ποντικίνα μίλησε και στον άντρα της, στα παιδάκια της και στους παππούδες.  Έπρεπε όλοι να μάθουν για τη ζωή των τυφλοποντικών. 

Επίσης, είπε στην τυφλοποντικίνα ότι την καταλαβαίνει και πως μπορεί να μένουν για ένα διάστημα σε αυτό το σπίτι χωρίς να κάνουν τίποτα. Κάποια από τα λόγια της ήταν: 

• Το ότι καταφέρατε όμως κι επιβιώσετε μετά από τόσες πολλές περιπέτειες δεν είναι μόνο θαύμα. Σημαίνει ακόμα πως μπορείτε και δίνετε μάχη στις δυσκολίες που συναντάτε. Εγώ δεν μπορώ να σας παρηγορήσω για όλα αυτά που περάσατε γιατί δεν μπορεί να τα συλλάβει το μυαλό μου. Ούτε μπορώ να σας υποσχεθώ ότι από εδώ και πέρα θα πάνε όλα καλά. Ωστόσο, το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι από τη μεριά μας θα σας δώσουμε ένα διάλειμμα να ανασάνετε. Στη συνέχεια θα σας βοηθήσουμε αν θέλετε, να χτίσετε μέσα στη σπηλιά το δικό σας σπιτάκι. Και θα ευχηθώ μέσα από την καρδιά μου, αν το επιθυμείτε κι εσείς αυτό να είναι το μέρος που δε θα χρειαστεί ποτέ να το εγκαταλείψετε, χωρίς τη θέλησή σας. Και να ζήσετε από εδώ και στο εξής, χρόνια πολλά, ήρεμα κι ευτυχισμένα. 

Και πράγματι έτσι κι έγινε. Μετά από κάποιο διάστημα έφτιαξαν οι τυφλοπόντικες καινούριο σπιτικό. Ήταν πολύ ευχαριστημένοι με το νέο τους σπίτι και τη νέα τους αρχή. Και αυτή τη φορά στάθηκαν και τυχεροί γιατί έζησαν καλά και ακόμα καλύτερα από πριν. 

Ερωτήσεις για σκέψη (και δράση);

1. Ζωγραφίστε όπως φαντάζεστε αυτό το δυνατό κατακλυσμό. Και το ζευγάρι ποντικών με ομπρέλες και με αδιάβροχα ρούχα.
2. Εσείς θέλετε κάποιες φορές να βοηθήσετε άλλους ανθρώπους ή πλάσματα;
3. Υπάρχουν άτομα που γνωρίζετε που οι άλλοι τα κοροϊδεύουν ή τα σχολιάζουν αρνητικά;
4. Αν θέλετε μιλήσετε τους και ρωτήστε τους την ιστορία τους. Σίγουρα θα τους δείτε διαφορετικά μετά. 
5. Αυτή την άσκηση μπορείτε να τη δοκιμάσετε και με άτομα που όλοι θαυμάζουν. Πάλι κάτι θετικό θα  είναι για εσάς να μάθετε την ιστορία τους. Θα ανακαλύψετε πως πίσω από το χαμόγελο έχουν περάσει κι εκείνοι τις δικές τους δυσκολίες και έχουν δώσει πολλούς αγώνες.
6. Εσείς έχετε κάτι που επιθυμείτε αλλά δυσκολεύεστε να το πετύχετε; 
7. Μπορείτε να φανταστείτε ανθρώπους που η ιστορία τους να ταιριάζει με το κείμενο που διαβάσατε; (Για παράδειγμα, πρόσφυγες πολέμου, πληγέντες από πυρκαγιές, ή περιβαλλοντικές καταστροφές).